Boş Odalar

Gecenin zifiri karanlığında
Boş odalarda söylenmez oldu artık adın
Eskimiş bir kırkbeşlik plağın hüzzamında
Unutulmuş sevdalarda kaldı tadın

Belki de ömrün bu son hazanında
Yaprak yaprak düştü ayrılık
Gönlüm sevdanın gurbetinde
Kavuşmak yok, tebessümüm dağlar ardında

Avuçlarımı ısıtan umutların bile
Gölgesi kıtalar kadar uzağımda şimdi
Ben anlatsam kim dinler, kim çare
Her yürekte kendine saklı bin yare

Okyanuslara sığar mı hasretin azabı
Sızım sızım sızlayan yüreğin can havlindesin
Sen bile bilmezsin acının acısını
Sen ben de sabır denen tespihin içindesin...