Boş ver desem de... Gönlüme söz geçmiyor...

Devir hesap devri... Bu hesap kitap işi ilşkilerimize de vuruyor muhtemelen. İdare kısmı nedense hep tek kişiye yansıyor... Kimi? Niçin? idare edeceğin belli olsa da... Bazen diyorum neden idare edeyim ki; sabır taşımıyım ben...

Nadasa geçti gönlüm. Vurgun yemiş gibi tüm duygularım... Bekle, bekle neyi bekliyorum bu da belirsiz bir durum... Soruyorum kendime çok mu aceleci davranıyorum. Beklerim... Beklemesini de bilirim...

Özenle kurduğum tüm cümleler yerine... Soru sıfatları eklendi durduk yere... bazısının cevabı yok... Öyle de kalsın istiyor gönül...

Boş vere, boş vere ne hale geldik. Her yüze güleni biz dost bildik... Neredeydik, nerelere geldik...

Şimdi nerden çıktı bu sözler... Bir belirsizlik var. " Evet var" olduğunu görüyorum ama ilk defa sormakta çekiniyorum...

Sevgi beklemeye alınır mı? Paylaştıkça, paylaşıldıkça büyümüyor mu sevgiler? Dur diyeceğim. "Şimdi gönlüme taa ki; sen beni çağırana dek" ...

"Ya da"

Yine gidenin arkasından sessizce bakacağım sol yanım sızlayarak...