Boşluk

Sanırım ne istediğimi, hayattan beklentilerimin neler olduğunu bilmiyorum artık. Nerde olmalıyım yada bulunduğum yer istediğim yer mi? Kafam da bir sürü soru. Sıkıldım aslında her şeyden. Kaçıp gitmek istiyorum. Aklıma ilk gelen bu ama bununda çözüm olmadığını bilmiyorum. Zaman sürekli aleyhime işliyor. Ufacık bile olsa umut olur diyorlar ama ben göremiyorum. Küçük bir odaya hapsolmuş gibi hissediyorum şimdi kendimi. Sorunlar çoğaldıkça, amaçsız yaşadıkça, olmasını istediğim yerden çok uzakta oldukça, ben çok sevdikçe ve o benden hep uzaklaştıkça yaşam anlamını yitiriyor.

Ayakta durabilmenin önemli etkenlerinden birini kaybettim en başta. Güven duygum yok artık. Her şeye şüphe ile yaklaşıyorum. Kaybetme korkum en üst seviyede. Aklım çok karışık. Sonbaharın etkisi, kışın getirdikleri deyip kendimi oyaladığım ve bitmek bilmeyen bir bunalım durumu mevcut. Çektim kendimi herkesten. Ne konuşmak istiyorum ne çalışmak. Kapatıyorum kendimi odama… Rahatlayana kadar bağırmak ağlamak istiyorum ama onu da yapamıyorum. Düğümleniyor içimde bir şeyler. “Söyle” diyorum kendime. Aklına ne geliyorsa içinden ne geliyorsa sor söyle. Gidecek diye korkma. İçindekiler kemirmesin seni. Ama yok yapamıyorum. Bildiğim halde nelerin olup bittiğini sessizce seyrediyorum. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum. İçimde kopan fırtınayı şiddetlendiriyorum. Yıkmadık hiç bir şey bırakmıyor. İçim kıyılıyor ama ben bir şey yapamıyorum. Serzenişler, klasik kendini şarkılarda aramalar başlıyor o anda..

“Canım de geçti de
İstersen bitsin de
Hak verme asla hiç güvenme
Haksızsam affetme
Hak verme asla hiç affetme
Haksızsan hak alma dur

Yağmura sor çöle sor dağlara sor
Bir tek bana sorma
O'na sor O'na sor ”

Şimdi kapat kendini odana. Ağla rahatlayana kadar. Sonra da giy zırhını güçlü görsün herkes seni. Hiç bir şey olmamış gibi devam et. Hayat bu işte. Bunalımlar,mutluluklar, aldatılmalar, sevinçler, üzüntüler… Hayat bu işte kocaman bir BOŞLUK...