Boşver! Hayat işte..

İstediğim yere uzatabilirim ellerimi,
Ayaklarım ister koşar, ister zıplar
Bakışlarımı ister yakar ya da söndürürüm
Dilim kemiksiz
İçmek istiyorsam içerim,
Belki bir başıma, belki dolu kalabalıklarda
Ya dayarım anneme sırtımı ya da dimdik ayakta
Gecenin içinde kovalarken kendimi
Sabah ezanında secdeye kapanmış bulurum..
Sonra akşamüzeri okunurken, tv kumandasıyla gayriihtiyari
Sesini kısmaya çalışırım ezanın
Boşver'irim.. Hayat! derim..
Daha daha sonra
Dilimi bağlar, gözlerimi kilitler
Ayaklarımı düğümler koyarım bir kadehin içine..
Düşünür, düşünür, düşünür..
Bulamam
Kendimi arayamam
Korkarım en korkusuz halimle
Gider bir mekana dağıtırım, içimin dağınıklığını toplamak için
Durulurum az vakit
Sıcak bir duş sonrasında, ana kucağına girip
Türk filmi seyrederim..
Çok çok çok ağlamak isterim
Kocaman kocaman gülmek
Çok yorulurum dinlenmek için..
Sonra tekrar yorulur
Rastlamak için koşarım kendime..
Ve sonra hayat çarpar yüzüme, derim ki:

"Bir çok yalnızlar partisiydi kemancıdaydık son günlerdi son çırpınışlardı herhalde.. Oturup biramı yudumlarken gezici badlik amiri Bostancı-Taksim dolmuş şöförü hüseyin abi yanıma geldi "bunlar da kaybedense kayıbın da mına koyiim edenin de" dedi duygulandım.. Mekandan çıktık meyhanede rakı beyaz peynir haydari eşliğinde "bu benim meselem derin meselem ezelden ebede süren meselem" diye mırıldandık.."