Boşversene

Bir gün biri gelir hayatına daha sonra gider hem de öyle bir gider ki; bu zamana kadar yaşadığın terkedişler, kırgınlıklar bu gidişin yanında kocaman bir hiç olarak kalır. Şaşırırsın sadece ! Sonra düşünürsün bu insan için bu değer fazla değil mi diye fakat artık iş işten geçmiştir, sen değer vermişsindir o s,,tir olup gitmiştir aynı senaryo aynı kısa metraj filmler işte… Aslında sevdiğimiz zaman şapşal olmasaydık hayatın kanunu görebilirdik belki de… Birini seversin hayatına alırsın sonra saçma sapan bir şey olur ve o arkasında bir taş bırakmışçasına çekip gider. İşte hepsi bundan ibaret ! Ama bazı zamanlarda insan kendine engel olamaz ya işte ben buna ”boşluk” diyorum… Eğer bir çok şey yaşadıysan bunu içindeki boşluğu tamamlamak için yaptın vee bingoo ! Yanlış adımlarla ilerliyorsun işte. Ve her seferinde geri dönemiyorsun, böylelikle sadece kendini kanatıyorsun o büyük insanlara hiçbir b.k olmuyor/olmadı/olmayacakta…

Haa birde yaşadıklarımızdan ziyade biz varız. Hani gururluyuz ya gidene yol veriyoruz, susuyoruz, gitme diyemiyoruz… Aklımızca edep veya saygı göstermiş oluyoruz onlara, biliyor musun küçük dağları yarattıklarını sanan büyük insanlara biz -yahut bizim gibiler- fazla bile yapıyoruz. Sonuçta bize bir şey vermeyen insanlara biz birçok sey veriyoruz, hatta kendimizden ödün verdiğimiz zamanlar bile olabiliyor, sonra da susup kendimizle konuşuyoruz ! Yalnız bir yürekle dokunuyoruz sesimize ve kimse duymuyor. Her neyse işte acıtmalarına, terkedişlerine, aldatışlarına karşın sevdiğimiz yürekleri yetmiyor hiçbir şeye ! Boşversene .