Bu evde hayat var

Issızlığı, sessizliği nedense hiç sevemedim...

Corona  pandemisi sebebiyle bir buçuk sene evlerdeki hapis hayatımız bitince şimdi sokaklarda, park ve bahçelerdeyiz o günlerin acısını çıkarırcasına...

İster istemez gözüm takılır evlerin balkonlarına, kuruması için iplere asılmış çamaşırlara...

İplerde çamaşırlar...

Bu evde hayat var

Derim  ve  nedenini anlayamadığım bir duyguyla  rahatlarım.....

Tretuvarda yürüyoruz evlere yakın mesafede...

Cocuk sesleri geliyor camları acık evlerden...

Cıvıl-cıvıl...Ne hoş Allah'ım...

Bu evde de hayat var...

Gel de mutlu olma...

Akşam üzeri olmuş, 

Yemek  kokuları evlerden dışarılara taşıyor, 

Bayan hissi, ne yemeği olduğunu tahmin ediyoruz ama önemli değil, 

Yemek  kokuları...Mis gibi, 

Bu evde de hayat var...Komşularım,  ne  güzel...

Hava karardı, sokak lambaları yanmış  alacakaranlık ortalığı aydınlatmakta, 

Evlerin ışıkları  bir bir yanıyor...Perdeler çekiliyor...

Komşularımız, güven içinde birlikte yaşadığımız, dayanışmaya gerek duyduğumuz...

Pencerelerde ışıklar...

Bu evlerde de  hayat var...

Tahmin ediyorum  MUTLU HAYATLAR...

Cumanız kutlu, gönlünüz mutlu olsun,

Selam ve sevgilerle,

Yurdagül Alkan.