Bu sözler, koca alemde “narsistliğin’dendir”

Ah daha ne yapayım ulaştığım yerde ayaklarım gerisin geri, yüzüne bakmadan geri döner, başın yerde…

Biliyorsun ki, duyguların yüzüne mısra mısra işlendiği halde ve bunu net bir şekilde okuduğum halde başını çeviriyorsun. İki kişilik kap-kaç oyunu her an tekrarlanan, tekrarından milim hata vermeksizin devam eden. Kaçan yok, giden yok… başka diyarlara kulaç atan yok. Bir girdabın içinde dönüp duran bir oyun.

Yoruldum; Okuduğumu ezberlemekten, ezberimi bozmamaktan…

Kaçtığın yerde ne yazık ki varım ve bu dağlanmış damga gibi yüzünde asılı duruyor. Kaçabildiğin her gölge ne yaparsın ki yüzünde perde oluşturmuş. Silinemeyen bir anlık kalemden oluşmuşum. Tekrarı olmayan ve de geri dönüp silinemeyen. Ulaşılamaz oluşundan biliyorum ki yüzüne oturan her ifade anlamını dağıtmış durumda… Okuyorum bir adım atıyorum… Yorumluyorum; bir adım daha diyorum, kaldı yarım adım derken hızla sözcükler beynimden yüzüme yansırken… Kaçtın ve dağıttın tüm sana dair sözcükleri… Mahzenine gizlendin her bakışım da, mahzeninin en derin noktasından bakmak isteyişte bakamadıkça; koyu karanlığın içinde, yürüyüp geçmemi bir adımın bile getireceklerinden korkarak, kaçmışlığın yorganına sarılıyorsun. Çaresizliğin yorganından çok, kalbinden atamayışının izleri bütün bunlar.

Yarım adım! Her yan yarım adım; sen, ben, dünya, hayat, aşk, yaşanılacaklar, hayaller ve yıkılan, yakılan gemiler… yarım adım.

Ne var ki tuz-buz oldu her şey , bana dair ne varsa yüzünde… yüzün ruhuna buz kesmiş, yüzün donuk, gözlerin ateşin alevi, gözlerin uçurum…

Zamanın sonsuzluğunda ve kelimelerin çokluğundan yüreğin diline gelip, bulunmazlığından değildir elbet bu sözler.

Bu sözler, koca alemde “narsistliğin’dendir”