Bugün?

Mevsimler gibi, bazen de bir bahar havası gibi hayat. Yağmurun ardından güneş doğuyor ve şimdi ki gibi aydınlatıyor bulunduğumuz yeri. Sabah yağan tatlı ve hafif yağmuru acılarımıza benzettim. Geçmişten gelen ufak esintilere. Hemen ardından güneş doğdu tüm umuduyla, bizi yüreklendirdi. Geçmişten gelen ufak esinti yerini güneşin ışığına bıraktı, çekti gitti. Neler olmuyor ki hayatlarımızda. Üzülüyoruz, acı çekiyoruz. Fakat ardından mutluluklar ve sevinçlere boğuluyoruz. Bazen bir kış mevsimi kadar sahici ve uzun oluyor acılar, bazen de tatlı bir bahar yağmuru kadar anlamlı ve kısa. Uzun acılarım benimde oldu elbet. Sonbahara denk geldi sonuncusu. Sararıp soldum yapraklar gibi beden. Bulutlar kadar göz yaşı döktüm. Sonbaharın süresi gibiydi, uzundu. Hergün yağan ardı arkası kesilmeyen yağmurlar gibiydi. Bulutlar gri ve siyahtı. Ağaçlardan yapraklar dökülürdü, benimde dilimden sözcükler. Şiddetli rüzgarlar esip giderken sözcüklerimi de götürülerdi. Kimi zaman ait oldukları yere bırakır, kimi zamanda boşluğa savururdu.

Kış kadar gerçekti acılarım. Kış mevsiminde gerçekleri tattım. Soyunup gelen bir sahicilik gördüm onda. Su kadar berraktı. Saf ve temizdi. Elimden tuttu. Yürüdüm. Bir nehir kenarında bazen, bazen de denize karşı nefes aldım. Onun yanında gerçek bir insan olduğumu, iyiliği ve güzelliği daha iyi kavradım. Gerçek denen o uçurumun kenarından çekip aldı beni. Tatlı gerçeklere doğru savurdu. Okyanus kadar coşkuluydu sevgisi. Durduğu bardağı coşkusuyla doldurup taşırırdı. Hep böyle devam ederdi umarım. Çünkü o benim mutluluk kaynağımdı.