Biten herşey zamana akar

Ne kadar güvenirsin bir insana? Elbette oldu çok güvendiklerimiz. ve o çok güvendiklerimizdi hep canımızı yakan. Nelerden vazgeçtik biz onlar için. Sonunu bile bile attığımız her adım, acıyla atılmış bir imza oluverdi hayatımızda. Farkında olmadan sıkı sıkı sarıldık, sarıldık sarılmasına da belli etmedik. Etmeli miydik acaba? Çok sevdiğimizi göstermelimiydik? Belki de göstermemeliydik şimdi olduğu gibi. Hem göstersekte giderler. Giderler ve zamana akarlar. Her geçen gün acılar hafifler derler, hafiflemez aslında. Her geçen gün yokluğuyla büyüyen acı büyürde büyür. Biz bastırmayı öğreniriz seneler sonra. Yine onlardan biriydi hikaye. Bu kez tek fark, güven vardı. Söylenen tüm yalanlara rağmen güven.

Güven varsa yürür ilişki derlerdi, yürümedi. Belli edilmeyen sevgi yerini yalanlara bıraktı, sonunda kaybetttik. Elimizden geleni yaptık zaten kaybetmek için. Mutsuzduk gidişlerden sonra, bu defa yıkıldık. Yalnızlıktan çekip çıkaran o el herşeye rağmen kalamadı. Yarı yolda kaldık yine. Üç adım attık ve yine bırakıldık. Bedenimizi verdik , kalbimizi verdik. Vermediğmiz neyimiz varsa verdik sevgi için karşıya. Gururda gitti kibirde. Sadece yalnızlık kaldı bu hikayenin ardından. En samimi dostumuz, düştüğümüz her defasında bize sarılan, üzerimize yapışıp kalan yalnızlığımız. Ağlayan bir çift göz, kırık bir kalp ve gizliden gizliye kurulan hayallerin enkazı...