Bugün Aleyna’nın doğum günüydü

Bu resme iyi bakın.

Şirinlik abidesi gibi objektife nasıl da poz vermiş.

Saçı yukarıdan bağlanmış. Pek anlamam ama yakışmış.

Suratında 5 dakika önce üç-beş kişiyle dalaşmışlığın izlerini taşıyor.

Ya da dalaşacak da, kendine uygun bir rakibe arıyor.

Öyle bir gülümsemiş ki, adeta gözleri kaybolmuş.

Şirin bir kız çocuğu olduğunu düşünüyor musunuz?

Düşünün.

O şirin bir kız çocuğu.

İsmi Aleyna Çelik.

Dünyaya geldiği tarih 30 Temmuz 2005.

Daha 3 yaşında.

Dün annesi ve anneannesi ile birlikte çarşıya çıktılar.

Ne için?

Elbette Aleyna’ya ciciler almak için.

Sokağa çıkarken annesi “Kızım artık bunun sürprizi kalmadı” demiştir.

“Doğum günün için ne almamı istersin.”

Bebeğimin gözleri mutlaka buğulanmıştır.

Çünkü babası bir tekstil fabrikasında işçi olarak çalışıyor.

Adı Günsar Çelik, 36 yaşında.

Fazla paraları da yoktur.

Türkiye’deki parası oyuncak almaya yetmeyen tüm çocuklar adına bunu düşünmüştür ateş parçası: Babalarımızın fazla parası da yoktur.

Kayalar parçalanmıştır bu an, duvarlar çatlamıştır, düşünce bir yerde tökezler de durur ya hani, öyle olmuştur, düşünememiştir.

Ama çocukluk ya, o cümlecik elma dudaklarının arasından fışkırıvermiştir birden:

“Gelinlik isterim.”

O, henüz 3 yaşındaydı.

***

Sonra televizyon kanallarının hepsinden sunucu ablalarının/ağabeylerinin ağızlarından dökülüvermiştir ismi.

“İSTANBUL Güngören’de meydana gelen patlamada hayatını kaybedenler arasında bulunan 3 yaşındaki Nur Aleyna Çelik...”

***

Şimdi bu resme iyi bir bak!

Sonra, eğer kafatası dediğin nesnenin içindeki kokuşmuş et parçasında halen biraz idrak kırıntıları kalmışsa, zor olacak ama düşün!

Bu Aleyna’dır.

Hiç sahip olamayacağın bu gülen yüz Aleyna’nın yüzüdür.

Hiç vatandaşı olamadığın Türkiye’nin yüzüdür.

Kısaca, yine başaramadın.

***

Doğum günün kutlu olsun bebeğim.

Seni koruyamadık, bizi affet