Bugün bir tuzlu kahve içelim mi?

Bazı öyküler var ki bir ömre değer.

Unuttum sandığınız hatıraları çıkarıverir ortaya.

Yıllar sonra efkârlanır dağıtır dağılıverirsiniz.

‘Tuzlu kahve’ öyküsü de bunlardan birisidir.

Hani delikanlı genç kızla tanıştığı ilk gün şaşırarak söylediği tuzlu kahve öyküsü var ya.

Orada ben tuzlu kahve içmeyi çok severim diyordu.

Evlendikten sonra da her akşam eşi çok sevdiğini sandığı için ona tuzlu kahve yapmayı ihmal etmiyordu.

Bir gün delikanlı ölünce tuzlu kahveyi sevmediğini belirten bir de mektup bırakmıştı.

Eşi o mektubu açıp okuyunca hıçkıra hıçkıra ağlamıştı da gözyaşları tuzlu kahve gibi dökülüvermişti ya.

Hatırladınız mı öyküyü?

***

Bu öyküyü alıp gazeteye yazmıştım

Epeyi zamandır görüşemediğim bir dostum aradı.

Gittim oturduk sohbet ettik.

Bugün fenayım kimse dokunmasın dedi.

Tuzlu kahve öyküsünü ilk defa okumuş.

Dükkânında çalışan bayana bir kahve yapmasını, içerisine de tuz dökmesini söylemiş.

Kısa bir şaşkınlıktan sonra görevli bayan denileni yapıp getirmiş.

Kahveye önceleri koyduğu şeker kadar tuz dökmüş.

Aldım içtim diyor.

Biz tuz koy dediysek de bu kadar da dememiştik.

Hiçbir şey belli etmeden içtim ya sen bana sor.

Ardından keşke diyor benim de tuzlu kahve gibi yalanlarım olsaydı.

***

Bir ömür sevgisine sadık kalabilmek.

Bir ömür ilk yalanı saklayabilmek.

Ve bir ömür yalansız yaşayabilmek…

Ne güzel şey değil mi?

Bir gün biz de gideceğiz.

Keşke evimizde eşlerimizle birer misafir gibi olmasını bilseydik.

Yalansız, kavgasız, karşılıklı anlayış içerisinde bir hayatın iki yolcusu olabilseydik.

Değmiyor biliyor musunuz çoğu şeylerimiz kavgaya bile değmiyor.

***

Hadi gel biz de seninle beraber içelim tuzlu kahvelerimizi.

Yalnız, ne sen benim tuzlu kahveyi sevdiğimi bil, ne de ben senin.

Kim kimden önce giderse geride kalana haber versin.

Birkaç satır yazıyla olmaz mı?

Fakat şimdiden pazarlık yapalım.

Söz verelim.
Ağlamak yok tamam mı?