Bukalemun dilli // Zor günlerin mensur şiirleri // Önder Karaçay

Menhus bir hastalık musallat olmuştu,
Gözlerinde meyus bir sükûtun ağırlığı taşırken,
O hastalık nedense diline vurmuştu.

Yürüyen sürüngenlerin renk değiştireniydi,
Dili vücudundan uzundu!

Yağmur damlaları bir ney sesi gibi etrafını sarmıştı,
Bu ses renk burçlarında vuslatın habercisiydi.

Aylardır çektiği hicranlı tekâmül sona ermiş,
Vuslattaki faslına dönmüştü.

Dipsiz yorgunluğun içinde,
Kıvranacağı sahile gelmişti.

Umut veren her ağaç, her çiçek, her taflan,
Gerisinde nasıl bir ihanetin hançerini saklayan,
Tuzakların köşe başı gibiydi.

Sanki meddah meclisinde gelişigüzel sohbetteydi,
Sonrasındaki gerçeklerin ağır yükü omuzlarını değil,
Asi başını eğdi.

Müsamaha kapıları aralanmıyordu artık,
Tünediği kuytuda felaketin çığlıklarını duyuyordu.

Dili bıçak gibi derin ve uzun yaralar açmıştı,
Her zaman bakılabilecek aynı renkte bir yüzü yoktu.

Hoyrat duyguları törpülemeyen bir davet köprüsü döşeniyordu,
Bu hal taşınması imkânsız külfetler yüklüyordu.

Yürüyen Bukalemunlar sadece duygulara göre renk değiştirmiyor,
İhanet artığı dilini uzatabiliyor,
Gadre uğrayanları görmüyordu.

Önder Karaçay

Mobbing Bank Türk Fırtınası Sır Kitabın Yazarı