Bulanık resimler

Yazdıklarım, yaşadıklarımın yerini aldı. İnsan yazarken, yazdıklarını
yaşadıkları sanıyor zihnimin derinliklerinde uyuyan gizli düşünceler
uyanıyor, solmuş duygularım canlanıyor, uzakta kalmış gençlik anılarım
yorgun yüreğimi acısıyla tatlısıyla okşuyor, ruhumda zaman zaman oluşan
karamsar duygular unutuluyor, her şey güzel ve sevgiyle
hatırlanıyor, çirkinlikler örtülüyor. Öyleyse, burun kıvırmadan bu mutluluğun
tadını çıkarmalıyım. İnsan bu kadar yaşadıktan sonra, gelecek günlerden çok
az şey umuyor gönlü avuntuya, yeniliğe muhtaç. Yazdıklarımı başkalarının
gözüyle okumak, onların sesinden dinlemek şaşırtıcı ve güzel sanki bana ait
değilmiş gibi geliyor.

Bir resim belirir gözlerimin önünde kırık bir aynaya bakar gibi, parçalanmış
görünür her şey önce. Sanki ağa yakalanmış yıllar, unutulmuş anılar. Sonra
bir fırtına başlar ruhumda, silir süpürür tozları, netleşir görüntüler. Onu
hatırladığım zaman, asıl canımı yakan unutmuş gibi davranmam değil mi?
Hayatımdaki kalıcı anları hep geçici sanmıştım, tekrar yaşamak için geriye
dönmedi zamanım şimdi her şey için ne kadar geç kaldım.*

*O an, her zamankinden daha güzeldi. Açmış kollarını uçacak bir kuş kadar
narin, ufka bakıyor, neyi bekliyor? Gökyüzü ile deniz arasına sıkışmış
güneşin ışıkları, dalgalarla oyun oynuyor. Bizi anlatan şarkıları beraber
söylerdik, yolumuzu sonsuzluğa doğru çizecektik, söz vermiştik. Kumsala
serilmiş ruhum, ayaklarıma çarpan dalgaları hissediyor. Nasıl
bilebilirdim, buranın her şeyin başladığı ve bittiği yer olduğunu.*
*Kim beni onun elinden aldı, umurumda değil, aşındırdığım kaldırımlarına bu
şehrin ne söyleyebilirim? Ancak, huzursuz, neşesiz oturup
bekleyebilirim. Tutkuyla kanatlanmış gibi kalbimi çarptıran, sonra bir kayaya
çarpmış gibi bu sevgi değil mi beni yaşamaktan alıkoyan? Artık gözlerimin
önünde beliren resimlerde bulanık, beni yalnız bırakmalarını söylüyorum
dinlemiyorlar. Belki de bir hayal, herkesin gördüğü ve acı çektiği.
Her şey biz insanlar için değil mi? *

*Ben kendimle konuşuyorum, sen başın bana dönük, elinde gül, yüzünde mutlu
bir ifade uyuyorsun. İnanırım içinden şarkı söylüyorsun arada bir gözlerini
açıp dışarıdaki gecenin koyu maviliğinde, sanki içimden geçenleri
duyuyorsun. Elinden tutup, kırlarda koşmak istiyorum seninle kelebekler gibi
dansetmek kır çiçeklerinin üzerinde. Sonra bir ağaç gölgesine sığınıp, günah
işlemek gözlerinin içinde. Hissettin galiba, bana arkanı dönüyorsun.. *

*Biliyorum senin gözlerinin önünde beliren resimlerde bulanık*