Büyük sahne

Bazen düşünürüm hayattaki rollerimizi. Aslında bazen değil sık sık düşünürüm bunları…

Hayat gerçekten büyük bir sahne bizim için. Hepimiz için büyük ve önemli bir sahne… En büyük oyunumuzu oynarız burada…

Oyun başladığı anda başlarız aynı zamanda oyunu seyretmeye… Hem oyuncusu hem de seyircisi oluruz kimi zaman bu oyunun…

Kendimizle oynuyoruz aslında bu oyunu… İlişkilerimizde o kadar ustaca yapıyoruz ki bunu… En iyi tiyatro oyuncusu benim diyene bile taş çıkarırız sahneye koyduklarımızla…

Hepimiz en iyi şekilde ezberimizdeki rolleri sahneleriz bu büyük sahnede… O kadar kaptırırız ki kendimizi hayal ve gerçek; yalan ve doğru birbirine geçer bu oyunda… Ayırt etmekte kendimiz bile zorlanırız bunu… ‘Acaba hangisi gerçek!’ diye…

Peki, hiç mi unutulmaz ezberimizdeki roller? Hatırdan hiç mi çıkmaz göstereceğimiz-oynayacağımız- roller? Evet, unutulur da kimi zaman rollerimiz… Ya da ummadığımız anda biri çıkar sahneye… Hiçte oyun oynamaz bize… Gerçekleri haykırır yüzümüze… Ne olacak şimdi ezberlediğimiz onca roller? Şimdi ne yapacağız bunlar karşısında?

Afallarız bir süre… Hatta uzun süre donakalırız, buz kesiliriz vücut-zuhur- bulan bu olay karşısında… Kendimize geldiğimizde ya tek başına kalmışızdır sahnede, çoktan inmiştir sahnedeki diğer rol arkadaşlarımız ya da perde kapanmıştır biz farkında olmadan…

Acaba neler oldu bu süre zarfında veya neler olacak bundan sonra… Nasıl devam ederiz bu oyuna… Her şeyi nasıl alt üst ettik bir anda. Boşuna çırpınışlar… ‘Teknik bir arızanın verdiği…’cümlelerle başlayan nafile kurtarışlar… Hiçbir şey aklayamaz bizi bu komediden… Trajediden ansızın komediye dönüşen bu oyunumuz… Yahut ta tam tersi olur oyunumuz…

Bu büyük sahnede ne oyuncu ne de seyirci olunamaz mı? Evet, olunabilir belki… Ama hiç kimse farkında olmaz senin… Ki herkes bu tiyatroda yer almışsa kendine…

Olsun bilinmeyelim hiç kimse tarafından, kimse tanımasın bizi… Hayatta yaşadıklarımız ete kemiğe bürünsün, gerçek olsun yeter ki… YETER Kİ YAŞAYALIM HAYATI YOĞUNLUĞUNA VE SAHİCİ…