Çalakalem

Bugün kardeşimin doğum günüydü. Ziyaretine gittim. Hediyeler aldım. Ünlü ressamların yaşam öyküleriyle ilgili kitaplar da bu hediyeler arasındaydı. Onu teşvik eder, belki resimlerle acılarını sağaltır diye düşündüm. Kendimce ritüeller hazırladım. Hoşnut oldum yaptıklarımdan.

Hissettiklerime gelince… Hayal kırıklığı yaşadım bir sürü beklentimden dolayı. Ayrıca çok içim acıdı. Aslanlar gibi kardeşim, koltuk değnekleriyle zor yürüyor, alçılı ayağı da ona acı veriyordu. Üstelik tuvaletten çıktığında, eşofmanın ağı arkadan ıslaktı. Eşi uyardığında; “ Su olmalı. Yapacak bir şey yok! “ dedi. Doğrudur. Buna da şükür. Daha düne kadar altına sürgü konuluyordu.

Tabii, bana çağrıştırdıkları hoş olmadı. Rahmetli babam felç geçirdikten sonra, zaten başka rahatsızlıkları da vardı, idrarını tutmakta güçlük çekiyordu. Kahveye çıkma alışkanlığı da vardı. Annem anlatmıştı; kahvede idrarını kaçırdığında, anlaşılmasın diye masadaki su bardağını devirirmiş farkettirmeden kimseye.

Ne biçim acıdır bu ya rabbim! Dalyan gibi erkeklerimiz bir bakıyorsun göze geliyor. Gözünden sakınırken, canım dediğin yakışıklılarım benden uzaklaşıyor. Ne diyelim:

“ Gözden ırak olsun da gönülden ırak olmasın!”

Kendimden çıktığımda başka bir görüntü geliyor zihnime.

12 Eylül sonrası… Bir kadın öğretmen arkadaşımın erkek kardeşi, yeni çıkmış hapisten. Bir oda dolusu yağlı boya tablo.Hepsinde de ayrı bir işkence sahnesi.Su, kan, lekeler… Neler çağrıştırıyor gözümüm önünde neler…

Tamam, tamam! Dur!Yeter artık!