Can Kulağı

   Hatıra defterleri gibi hayat dediğimiz o ince çizgi. Önce güzel başlar herşey satırlarda olduğu gibi, sonra yerini teker teker vedalara bırakır yine güzel anlar. En güzel hatıralarla dolu çerçevelerimiz duvardan indirilir birer birer. Kimisi hüzünle, kimisi de bunun modası geçmiş dediklerimizle dolu yaşamımız.

    Anlatılamayanlarla dolu yüreğimiz. Damga damga vururken dertleri yüreğimize, en ağırı da yine kendinle kalmaktır, anlatılamayanları yine kendimiz dinleriz can kulağıyla. Acının üstüne yürürüz kanadığımızı bilerek. Bu karanlıkların bir aydınlığı olmalı. Yanağımızdan süzülen gözyaşlarımızın bir güneşi olmalı. Sessizce veda ettiğim yaşayamadıklarımı, ne zaman yok olmak istesem bir kalabalık belirdi etrafımda. Yok olma hissinin kendine kalmak duygusunu anlatmak güçtür bazen. İçimizde barınan sözcükler, daha cesurdu dile gelmekten iç yangınlarda barınırken. Dipsiz kuyularda raks ederken, beslerken kendini noktasını virgülünü, dile gelmek meşakkat olacak gibi yandıkça yanar. Su misali akan zamana hayret eder şaşan bu aklımı; iki avcumun arasına koyup düşünürken bulduğumda, bir adım öteye giden hayallerime ulaşamamamın çaresizliğiydi bu. 

     Bir savaş, bir gülüş kazandırıyorsa; gözyaşlarım yerini güneşe bırakıyorsa, en yok olmak istediğimiz anda, inadına  bir kalabalık beliriyorsa  etrafımızda; yalnız değilizdir belki kim bilir. Belki de, avuçlarımızın arasına aldığımız başımıza bir düşünce borcumuz vardır. 

      Acıları içten,

      Sevinçleri kısık sesle yaşıyorsak,

      Hatıra defterimizin halâ boş sayfaları var demektir...