Cebeci Şehitliği

Günler zor yıllar çabuk geçiyor. Daha dün gibi, Ankara Mamak'ta Cebeci şehitliğinin bulunduğu mekânda ikamet ettim geçtiğimiz yıllarda bir süre. Şehitliğin hemen yanı başındaki Huri Sokakta... Oldukça sakin bir sokaktı. Huzur bulduğum, komşuluklarını sevdiğim, insanları yapmacıksız, güleç yüzlü kimselerdi tüm sokak sakinleri. Biraz yokuşu vardı, ama yormazdı. Pırıl pırıl, tertemizdi yolu ve kaldırımları. Öyle de olması gerekiyordu. Çünkü yanı başında Cebeci Askerî Şehitliği vardı.

 

İkinci kat evimin duvarı neredeyse şehitliğin duvarıyla dipdibeydi. Bir ara çok sıklıkla şehitler defnedildi. Bombalı olaylar sonrası hayatını kaybedenlerde Cebeci Askeri mezarlığına getirildi. Yapılan defin törenlerine devlet erkanı da gelirdi. Lakin ben gitmezdim törenlere,  yüreğim elvermezdi duyduğum sirenlere...

 

Hemen her sabah ekmek almaya diye çıkardım. Mutlaka uğrardım şehitliğe. Girişteki idare binasında nöbet tutan askerler kapıda güler yüzle karşılarlardı beni. Aslan evlatlara selam verip geçerdim yanlarından. Nur yüzlü yiğitler, nasılda saygılıydılar... 

 

Devlet büyüklerimizden de bu şehitlikte istirahate çekilmiş olanlar var. Dünya işlerinden elini eteğini çekmişler, gerçekle yüzyüze gelmişler, sonsuza kadar sessizler... 

 

Mermer diyarının yalnız ahalileri dolu etraf. Sükunet var şehitlikte, hüzün var. Hayatın devam ettiğini belirten yeşillik var, anlatılması güç bir huzur var...

 

Hayata gelmiş, gülmüş yüzler toprak altındalar gayrı, görünmüyorlar. Topraklarını avuçlasanız, hissetmiyorlar. Suskunlar... 

 

Dizi dizi sıralanmışlar, birbirinden bağımsızlar, günün her saati hep yatıyorlar. Rütbeli, rütbesiz hepsi aynı alandalar. Mezar taşlarında isimleri ve doğum tarihleri yazılı... Her biri bir yerlerde doğmuş büyümüşler, sonra burada buluşmuşlar.

 

Çoğu gençler ve bu babayiğitler bizim rahat yaşamamız için, vatanın selameti için ölüme yürüdüler. Bugün bu topraklar üzerinde huzur içinde yaşıyorsak bunu onlara borçluyuz. Çok şükür çoğumuz bunu biliyoruz. Şehitlerimize sıklıkla rahmet diliyorum. Minnet, saygıyı ve dualar ediyorum. 

 

Hemen her sabah uğrardım şehitliğe, şehitler duasız bir an bile kalmasınlar diye. En az bir saat kalırdım şehitlikte, her birine hiç tanımadığım analarından selam getirirdim. Hiç tanımadığım, yüzlerini gazetelerden gördüğüm şehitlerimize, hayatlarının baharında solmuş vatan evlatlarımıza bolca dualar ederdim. Üzerlerinindeki çiçekleri koklardım. topraklarını sulayıp, Türk bayrağı kondurulmuş mezar taşlarını okşardım.

 

Her yaştan insan yatıyor şehitlikte, çoğunluk asker; baba ocağından kopmuş gelmiş, muradına eremeden vatan uğruna toprağa düşmüş. Bazılarının mezar taşlarına fotoğrafları yapılmış. Bak bak bitmiyorlar, adlarını oku oku, tükenmiyorlar. O kadar çoklar... 

 

Daha girişte bir anıt var, orada nice şehitlerin isimleri yazılı ve kaç yılında, nerede şehit oldukları kabartma yazıyla kazılı. Görmezden gelip geçemiyorsunuz. 

 

Baktıkça anıta, duygu selene kapılıyordum. Ağlamaklı oluyordu gözlerim, çok üzülüyordum. Şehit yakınlarının hislerini anlamaya çalışıyordum. Ülkemde bir daha kötü olaylar olmaması için dualar ediyordum.

 

Dünde helikopter kazasında şehit düşen askerlerimizden ikisi defnedildi Cebeci Şehitliğine. Görevleri sırasında bir anda dünyayla ilişkileri kesilen kahramanlar, devlet töreniyle ebediyete uğurlandılar. Dilerim toprak damlarında yorgun bedenleri huzura erer, ruhları cennete girer inşallah...  

 

Ben artık Ankara'da ikamet etmediğim için ziyaretlerine gidemeyeceğim. Fakat dualarımda o kahraman şehitlerimize de yer vereceğim. 

Allah cümle şehitlerimize rahmet eylesin. Mekânları ebedi cennet olsun. Âmin...

 

Ayfer AYTAÇ - ayferaytac.com