Çıban başı! - (3)

Ohannes’lerin isim günüymüş, ben bir kere İstanbul'da seneler önce sözlüyken kutlamıştım, heyhat seneler geçti, anılar birer birer beynimin ucunda kelebekler gibi dans ediyor.

Kavgalar, karakollar, mahkeme koridorları, o mahkeme koridorunun merdivenini çıkarken, sana edilen küfürler. Ve seneler sonra akşam işe gittiğinde cılız bir sesin Ohannes diye bağırması. Geldin ama babanın küfürleri, ailenin bitmek bilmez dedikoduları, hatta evden çıktıktan sonra evin pisliğini getirip halamın kızının evine boca edilmesi, tüm bunlar yaşanmışken seni çağıran ufacık cılız sese gitsen mutluluk geri gelecek miydi?

Senin çok hataların oldu, ailenin de, sen seni bulamamışken kızını da bu oyuna dahil ettin, hep annem, babam derdin ve onlar kendi kaderini yaşadı terki diyar ettiler, tüm günahlarıyla, kızının ayrılmasına sebep günahlarıyla, şimdi de yine aynı terena abim der durursun, sen senin ayaklarının üstünde duramayacak kadar korkak birisin.

Sakla bakalım kızımızı babasından, sizin adınız çıkmış kötülük yapmaya aynen anan olacak o baban aşağılık insanlar belasını buldu, hani şimdi de abim abim diyorsun ya o da bulacak belasını, bir yuvayı yıktılar el birliği ile, kızı babasından ayırdılar, sahte imzayla Almanya ya kaçırdınız.

İyi oldu, yaşayın bu aldığınız nefesler son demlerinizdir. Anan yakında yanına çağırır iki çocuğunu, cehennem ateşi yakındır, bir evlat acısı varken, acıların en büyüğüdür, evladı babasından ayırmak ve onun hakkında kötü sözler söyleyerek babasına yabancılaştırmak.

Yaş otuz beş eder demiş şairimiz, otuz beş senedir ayırdınız, kendinizi iyi kamufle ettiniz, sizi bulmak ümidiyle çırpınan kalbi, kalpsiz bıraksanız da o kız gelecek günün birinde babasına, bir elinde soluk bir çiçekle kabrine.

Her mutluluğun sonunun olduğu gibi, yaşanan büyük aşkların da sonu olur. Her ne kadar iki kişi birbirini sevse de!

Paris, 28.12.2021

Ohannes

Sevgiyle kalın.  Yeni yılınız kutlu olsun...

Devam edecek.