Çığlıklarınıza cevap veren olmazsa yılmayın.

Bugünlerde evimizde bir telaş, hiç sormayın. Taşınıyoruz.

Ben de hergün kütüphanemdeki dosyaları önüme alıp tasfiye etmeye çalışıyorum. Taşındığımız ev halen oturduğumuz ev kadar büyük olmayacağı için kütüphanedeki evrakları ne kadar azaltırsam o kadar iyi olacak. Tabii bu dosyaları tasfiye ederken çok dikkatlı olmak zorundayım ve yapacağım herhangi bir terslik yıllardır biriktirdiğim vesikaları yok edebilir. İşte bu kadar yoğun bir çalışmanın içinde bir kahve molası verdim ve yazmaya başladım. Zira yıllardır biriktirdiğim bu evrakları ayırırken çok duygulandım ve biraz dinlenmeye ihtiyacım var. Ayrıca şu anda duygularımı sizlerle de paylaşmak istiyorum.

Ben küçük kızım Burcu Göker Keman eğitimine başladığı günden bu yana gerek yurt içinde ve gerek yurt dışında yaptığı bütün eğitimin, etkinliklerin ve bunların basındaki yansımalarının belgelerini sakladım. Gerçi iyi bir arşivci değilim. Sakladığım belgeler karışık ve dosyalarda. Yıllardır düzenlemek için vakit bulamadığım evrakları ancak şu taşınma sebebiyle ayırabiliyorum. İşimin ne kadar zor olduğunu anladınız sanırım.

Bu evrakları ayırmadan önce iyice inceliyorum. Birden fazla olanları yırtıyorum. Tabii bu incelemeler sırasında çok ilginç şeylere de rastlıyorum. Burcu ne kadar çok konser vermiş. Fransa'da, Amerika'da yaptığı etkinliklerle ilgili ne çok haber yayınlanmış. Ne kadar çok ve farklı orkestrada çalmış. Fransa'ya gittiği 1996 yılından bu yana geçen 16 yıla ne kadar çok şey sığdırmış.

Bu arada biraz evvel açtığım bir dosyadan bir sürü evrak yere döküldü. 1996 yılında Burcu Paris'te Konservatuardan kabul aldığı zaman yaptığım burs başvuruları idi bunlar. Ne kadar çok kişiye ve kuruluşa yardım çağrısında bulunmuşum. Çığlık çığlığa ' Çocuğum Paris'te Konservatuara gidecek. Biz buraya kadar geldik. Bundan sonra bize destek olurmusunuz. Bir gün Burcu'nun bir konserinde Burcu'yu alkışlarken bu başarı da bizim de rolümüz var dermisiniz.' diye yazmışım. Bu arada yazdığım yerlerden gelen cevapları da saklamışım. Yazdığım kişi ve kuruluşlar böyle yetenekli ve başarılı bir çocuğa sahip olduğum için beni kutlayıp, destek olamayacaklarını belirtmişler. Olsun. Bugün şunu çok iyi anlıyorum ki azmin elinden kimse kurtulamıyor ve insan azimle çıktığı yolda mutlaka başarılı oluyor. Şimdi bize o zaman destek olmayanlara verilecek cevabım var. Evet destek olmadınız ama Burcu'yu alkışlarken onur duyma hakkını da kaybettiniz.

Bu arada o kadar çok başvuru yapmışım kı anlatamam. Bu başvurulardan sadece biri olumlu cevap verdi. Nejat Eczacıbaşı Kültür Sanat Vakfı. Bize Paris eğitimimiz sırasında 6 yıl destek olarak bu zorlu yolda yanlız olmadığımızı hissettiren vakfa duyduğumuz gönül borcu anlatılamaz.

Bu arada Paris'te, Amerika'da bize destek olan şahsi dostlarımız ve kurumlar da oldu. Ama en büyük destek kendi özgüvenımizdi. Burcu ve bizler başaracağımıza o kadar çok inanıyorduk ki .

İşte bir dosya evrak beni nerelere götürdü. Bütün başvurularımızı ve gelen cevapları yırttım. Bir tane başvuru örneği sakladım. O örnek azmin bir belgesi olarak dosyamda ben yaşadıkça duracak.

Buradan bütün gençlere bir mesaj vermek istiyorum.Başarıya ulaşacağınıza inandığınız yolda sonuna kadar azimle sabredin. Çığlıklarınıza cevap veren olmayabilir. Ama yılmayın. Sonunda başarıyorsunuz.