Çilek reçeli

Pazardan aldığı üç kilo çileği, çilekle aynı ton olan minicik mutfağının tezgahına bıraktı Neslihan. Çok yorulmuştu pazar gezerken, kendini fazla kaptırıyordu her çarşamba bu pazar işine. İlerleyen yaşına rağmen gocunmuyor, biricik kızının her istediğini,her sevdiğini ona yapabilmek için çabalıyordu.
Güzelce yıkadı çilekleri, temizledi yapraklarından, tencereye doldurup her seneki rutinini tekrarladı. Kızının en sevdiği reçeli sabaha,kahvaltıya yetiştirmeliydi.
”Yine çok güzel olacak, Dilara bayılacak, parmaklarını yiyecek” diye mırıldandı.
Babasız büyüyen bir kızın her istediğini yerine getirmeye çalışan fedakar bir anneydi Neslihan. Öyle de olması gerekiyordu. Hem anne,hem babaydı sonuçta.
Güneş, ağır ağır karşı korunun ağaçlarını okşayarak batarken, göğe yayılan kızıllığa dalmıştı ki, telefon sesiyle kendine geldi Neslihan. Her ne kadar bu akıllı telefonları sevmese de, dokunmatik ekranında kaç kere olup olmadık zamanlarda, yanlış kişileri arasa da mecbur alışmıştı artık.
”Anne”dedi Dilara.
”Gel yavrum hemen, çilek reçelin hazır. Sahi,sen niye hala gelmedin? Niye geç kaldın? Nerdesin? Daha işten çıkmadın mı? Dolmuş mu bulamadın? Trafik çok mu sıkışık? Sesin neden yorgun geliyor? Bugün çok mu yoruldun?”
”Anneciğim,lütfen biraz nefes al!”
”Tamam kızım, bekliyorum,ne oldu? Niye geç kaldın? Daha çıkmadın mı? Saat kaç oldu?”
”Anne ben bugün gelmiyorum.”
”Ne! ! ! Nasıl? Niye?”
”Anne,ben kendime ev tuttum...” Elinden düşen reçelli tahta kaşık titreyerek durdu Neslihan'ın kalbi gibi.
Taşan çilek reçeli,köpük köpük mutfak tabanına damlıyordu…