Çırpınış

Çok oldu, hayallerim beni terk edeli.

Çoktandır, gerçek dünyanın en orta yerinde aldım safımı, çırpınıyorum.

Yaşam denen bu sarplı yolda ilerlerken, ardımda bıraktığım hayallere bakıp üzülüyorum.

Herkesin vardır çocukluk hayalleri. Bir çocuğun en masum şekilde beyninin derinliklerine işlediği hayaller gün gelir birer hayal kırıklığı olarak iadeli taahhütlü geri dönüyor insana. Gezmek, eğlenmek, yaşamak, oynamak, zengin olmak … ve daha pek çok satır başı olmamış hayaller var dünyamda.

Ve şimdi, gerçeklik denen bu kokuşmuşluğun en ortasında, dedim ya çırpınıyorum.

Eskiden iki saatte atari jetonlarına yatırdığım 100 milyon lirayı şimdi mumla aradığım günleri yaşıyorum zaman, zaman. Eskiden raflarda bıraktığım havalı spor ayakkabıları ise, artık hiç dönüp bakmıyorum bile. Dedim ya gerçeklik denen bu kokuşmuşluğun en ortasındayım ve çırpınıyorum.

Yaşamın acı kırbaç darbelerini her yediğimde biraz daha unutuyorum hayallerimi. Biraz daha gerçekçi, biraz daha kindar, biraz daha olumsuz düşünce zerrecikleri kaplıyor beynimin her yanını ve ben çırpınıyorum.

Şimdi yine hayallerim var. Çocukluğa nazaran daha olgun, daha gerçekçi ve bir o kadar da imkansız hayaller. Ama artık biliyorum hayallerin iadeli taahütlü birer hayal kırıklığı olarak bana döneceğini ama yinede hayal ediyorum, yarının bana ne getireceğini bilmeme rağmen. Yaşadığım hayatın, dünün kopyasının, yarına da bir karbon kağıdından yansıması gibi yansıyacağını bile bile, yinede hayal kuruyor ve çırpınıyorum…