Çocuk olmak

Hayata keşke onların bakabildiği yerden bakabilsek. Bir türlü o noktayı yakalayamıyoruz veya tam anlamıyla deneyemiyoruz. Gülmemize engel olan hep bir sorun oluyor veya biz bir sorun yaratıyoruz. Veya beynimizi kemiren bir düşünce..

Yıllar geçtikçe oluşan manevi varlığımız aynı aynaya o gözlerle bakmamıza niye engel oluyor? Niye bir çocuk gibi huzurlu ve mutlu olamıyalım? Niye onun gibi rahat ve düşüncesizce bakmayalım şu önümüzde duran kendi yüzümüze...

Kendi yüzümüze baktığımızda neler geçer aklımızdan? Diğer insanların neler geçiyor? Herkes kendi yaşantısını görüyor olsa gerek. Ben de aynada kendi yaşantımı görüyorum. Aynadaki ben ise ne görüyor acaba? Burası karışık.. Heralde şu adama bak niye bu kadar kaygılı ve sıkıntılı der dir. Benim istediğim sadece safça bir gülümseyiş, ancak aynaya karşı değil sadece hayata karşı. Bunu becerebildiğim an heralde huzuruda bulabileceğim.

Yaşantımızın gerçek amacıda bu basit şey değil mi? Basit ama bir türlü kendimize inandıramadığımız ulaşılmasının zor olduğunu düşündüğümüz kavram. Huzuru niye bir türlü bulamıyoruz? Herzaman niye yanlış yerlerde arıyoruz.. Bir türlü bulunamıyor yada insanlar varlığını tamamen unutuyorlar ve arzulayamıyorlar. Şu hayatın çarklarına bir kaptırdın mı kendini, huzuru taaaa kara toprakta buluyorsun. Ne anlamı kaldı yaşamanın veya yaşamımızın?

İnsanın çocukluğunda sahip olduğu bu gülümsemeyi, lütfen hatırlayalım ve hatırlatalım. Bu hayatta sadece yaşamak zorunda olduğumuz için bulunmadığımızı ara sıra da olsa düşünelim ve gülelim... Bilmeyenlere öğretelim. Çünki bende bunun zorluğunu çekiyorum...