Çocuk sevilmeli de...

Ben sevdim ikisini de, ikisi de şair olduğundan.

Bu kadar iddialıyım.

İkisi de bu toprakların büyümemiş çocuklarıydı, eminim kendimce…

Her şair çocuktur ve hayalleri uçurtmadır hava tufanlı olsa da gökyüzünde…

Bırakın tanışmışlıklarından dem vurmayacağım, yazdıkları memleket, insan, inanç şiirleri idi…

Kim ya da kimler araya erişilmez duvar ördüler, birini bir yana, birini öbür yana itelediler…

Çıkar ve menfaatleri için kap kalın hesaplarını kullandılar, mevkilerle, paralarla…

Seviyorum ikisini de çünkü aşığım bu güzel topraklara, insanlara, suyunu oluşturan havaya, oluşmuş suyuna kaynarken aşında…

Bir ütopya (gerçekleşmesi imkânsız tasarım) deyin…

İkisi de aynı kürsüde benim gözümde; iyi ki varmışsınız Nazım Hikmet ve Necip Fazıl…

Birleşince yazdıkları bir yaşam, okundukça gerçekler çıkmakta…

Öldükten sonra bile onlar çocuk kalmakta… Bu topraklar için

Çocuklar sevilmekte, sonsuza kadar da sevilmeli de…

[[[ ]]]
Akıla erip de ulaştığımda…

Bu memleket dediler.

Gördüm gece ve gündüzde…

Buldum, bulacağımı kınalarda…

Yakılmış saçlarına ve ellerine,

Gözyaşı suyu karmış kınaların.

O kınalar memleket analarınca,

Sıvanmış kuzularına…

Sanma sadece gün anmalarında…

Dua için açılmış ellerin dudakların da

Ve fidan gibi delikanlı,

Ceylan gibi kız gördüklerinde,

Anayız yürek depreşiyor demekte…

Sancı ve sancı adı Anadolu,

Yürek gözyaşları doğumunda…

Bir tepe elle yapılmış,

Üstünde koltuk, etrafı salya…

Üşüşmüşler oraya seyre,

Bakmaktalar yukarılardan.

Onlar biçmekte ölçü ve değer,

O anaları ağlatmaya,

Ya da kesilmesi için doğurtmaya…

Sonra yine kınalar yakılmakta…