Çocuklar harikadır!

 Çocukların hayal güçleri ve yaptıkları önceden kolay kolay öngörülemez. Öyle şeyler yapabilirler ki sonunda yalnız çevreleri değil, kendileri bile şaşa kalırlar.

İşte size kısa bir hikaye :

Gülnur kız  anneye ve babaya göre yeteri kadar büyümüş ve artık ana okuluna bir an önce gitmesi için evin içini, anne babanın aklını yeteri kadar karıştırmaya başlamış.

Ne yapsınlar ? Elinden tutup en yakın ana okuluna yazdırmışlar. İlk günler biraz ağlamış sızlamış ama ondan sonra uyum sağladığının örneklerini vermiş.

Okula başladıktan sonra Gülnur evde çok sakinleşmiş. Çok uslu bir çocuk olmuş…

Tabii anne baba durmadan akşamleyin gelince soruyorlar Sevgili Gülnur bugün okulda neler yaptın bakalım. Uslu durdun mu? Arkadaşların neler yaptılar anlatsana?

Gülnur da olanları durmadan anlatırmış.

“Ben çok uslu bir kızım ama anneciğim .Zeynep diye bir kız var, benim saçımı çekti ve  Can’ı bir güzel tokatladı…”

Anne baba bunu hayretle dinlerlermiş .

Ertesi günü, Gülnur’a yeniden sorarlarmış… “Eee .. bugün ne oldu ?” Anlat bakalım da dinleyelim.”

“Aman anneciğim ne olacak Zeynep bugün öğretmenimize dil çıkardı, Ahmet’i de bir güzel tokatladı…”

Anne baba .” Allah Allah… Peki öğretmeniniz bir şey yapmıyor mu?”

“Kızıyor ama bir şey yapmıyor. Kafasını sallayıp duruyor..”

Ertesi günü ve ertesi günü hep aynı hikayeler..

“Eee .. Zeynep bugün ne yaptı?”

“Hiç sorma anneciğim. Bugün Zeynep öğretmenimize çok kötü sözler söyledi. Orhan’nın da saçlarını çekti ağlattı.. Daha neler  neler yaptı…!”

Anne baba bu Zeynep kızı bayağı merak etmeye başlamışlar. Üç beş hafta geçmiş… Zeynep kız evde bir efsane olup çıkmış ; yaptığı yaramazlıklar ayyuka yükselmiş… Artık hergün  okuldan sonra efsane gibi  çılgın  Zeynep’in yaramazlık maceralarını dinleyip duruyorlarmış.

Çok geçmemiş, okuldan bir davetiye almışlar. Anne baba okula çocuklarının durumunu görüşmeye çağrılmışlar.

Meğer o gün umumi toplantı günüymüş. Çocukların hal ve gidişleri inceleniyormuş. Anne baba da hem kendi kızlarının durumunu öğrenmek , hem de şu Zeynep kızı tanımak için tam saatinde okula gelmişler. Bütün ilgili anne, babalar toplanmışlar; tabii çocuklar da yanlarında .  Ve onlar içeri girer girmez, bir yakınma , bir kıyamet kopmuş.. Bütün çocuklar  anne babalarına, Gülnur kızı işaret ederek :

Ayşe : “İşte benim  saçlarımı çeken kız bu..!”
Orhan :“Benim  yüzüme tüküren ve tokatlayan bu..!”
Hatice :“Beni yere yatırıp üzerime çıkan kız bu..”

Ve diğer bütün çocuklar da Gülnur kızı gösterip , anne babalarına bir güzel şikayet etmişler..
Anneler, babalar da “Bu nasıl çocuk?” diyerek , Gülnur’un annesine babasına dönmüşler…

Bu bir eğitim hikayesi …

Çocuğunuza okulda olanları sorabilirsiniz de, olanları tam tamına öğrenebilir misiniz, o bir soru?

Aynı şey bizim başımıza da geldi , yeğenim Selin, ana okuluna başladı. Gidip geliyor . Evde aslında uslu bir çocuk ama okulda ne yaptığı, ne kadar uyum sağladığı  bilinmiyor. Eh.. epey bir gün sonra , anne böyle bir Değerlendirme toplantısına gidiyor ki; Selin diğer aileler nezdinde bir efsane… Hem yaramazlıklarıyla, hem de gösterdiği marifetlerle.

Öğretmenlerine göre de okulda , evdeki o uslu çocuk gidiyor bir ateş parçası geliyor ve bu arada çok ileri derecede bir önderlik eğilimi olduğu için de bütün çocukları kendine uydurmak istiyor. Uymazlarsa vay hallerine… Meğer diğer anne babalar da bu Selin kızı gelip tanımak için okula gelmişler. Bizim Selin kız hepsini dinlemiş. Ama öğretmenleri pek yakınmamış. Çünkü öğretmenler, hele hele Okul Öncesi Eğitim öğretmenleri son derece sabırlıdırlar; çocukları değerlendirmek için çok uzun süre gözlem altında tutarlar. Sonra onları yetenekleri yönünde eğitmeye çalışırlar.

Selin yaşına göre yapılması gerekenleri yapıyor, ne yapsın!

Evde çok uslu olabilen bir çocuk, işte bu ana okulu süresince toplumsallaşmaya çalışır. Çok güzel şeyler öğrendiği gibi, bir toplumda kendini savunmasını, yaşabilmesi için ne gibi davranışlar göstermesi gerektiğini de öğrenir.

Okul öncesi eğitim, deyip geçmeyin, aslında son derece önemli bir eğitim devresidir. Çocukları mahrum etmemek gerekir.