- Kategori
- Şiir
Çocukluğumu veren kadın
Her gün baktığım gökyüzünü
bugün ilk defa gördüm.
ilk kez hissettim
zelzeleyi
her gün toz kaldırdığım zeminde.
Ne kadar eksilmiş gittiğim yol,
ve önümde uzayan çoğalmışlık..
Ne kadar bölünmüşüm meğer,
hangi yöne baksam,
hep kendimi gördüm.
Uzaklaştıkça büyürmüş çocuk,
ve büyüdükçe ölürmüş..
insan büyüyünce anlıyor,
ısrarla çoğalan yollarda
yıllarca biriktirdiğim ölümmüş..
Bir çığlık var içimde kopan,
bir fırtına derinden derine
hiç dinmeyen özlem,
çocukluğumu sayıklıyor.
bir kuşluk vakti
ana evinde
rüzgara kapılan.
Havlu atıyorum artık,
dövüşmeyeceğim.
kalbimi ringe çevirenlere,
yüz çevirip
rüzgardan habersiz ayazda bekleyen
kadına gideceğim,
çocukluğumu veren
Öpeceğim annemin elini,
ve ayaklarının altında öleceğim.