Çocukluktan kalma çelişkiler!

Karmaşık duygularla hayata merhaba derdi,bir dönemin çocukları!
Ergenlik yaşlarına geldiğinde de gariplikler peşlerini bırakmazdı.
Ama kimseye hiç bir soru soramazlardı.
Kimse ne olup bittiğini ona doğru düzgün anlatmaz,şişşşşt ayıp deyip sustururlardı.
Hoşlandığı kıza seni seviyorum demek gelse içinden.
Kız hemen ağlayarak büyüklerine şikayet eder ve çocuk tabii ki dayak yerdi.
Şu kızlar da ne garipti doğrusu,ağlamak o günden bugüne kendi tekellerindeydi sanki!

Bu defa da pişmanlık duyar,şikayet ettiğine de üzülür ağlardı.

Çocuklar kafasındaki çelişkileri kendince çözmek zorunda kalırdı hep..

Kişisel başarısına bağlıydı bunlar, tabii ki yapabilirse.

Yada susmak çok iyiydi,uslu çocuk olmak yani.

Zaten ilkokulda öğretmenleri hep, susun çok konuşmayın bakayım dememişmiydiler?

Öğrenme açlıkları,bastırılan duygulara dönüşmezmiydi?

Çaresiz,tecrübeli ağabeylerle gezmeye başlanır,çok şey öğrenilirdi onlardan.

Caddelerde gezip, gelen geçen kızlara laf atmaya başlanırdı.

Üf ağabey, şu kıza bak, çok güzel!

Sahipsiz kızlara asılmak iyiydi de,sahipliler ise bacımız olurdu.

Oğluna bir kız telefon edince "aslan oğlum" diyen babalara ne demeli?

Ama kızını bir erkek ararsa evde kıyamet kopardı.

Evlerinde televizyonlarda ki açık saçık programlar olursa.

Baba hem onları seyreder, hem de,tövbe, tövbe ,başımıza taş yağacak derdi!

Aynı davranış biçimleri, günümüze de pek yabancı değiller maalesef!