Çok üşüyorum...

Kışın ortasında, en acımasız tipilerde, ayazlarda kalmış gibiyim. Bir dağ başında karların ortasına çömelmişim, saçlarım, gözyaşlarım, ellerim buz tutmuş. Bakışlarım donmuş, ben donmuşum...

Dünya durmuş gibi zaman hiç geçmiyor.İçimde binlerce kanadı kırık kuş...kıpırdamadan duruyorlar.Herşey böyle donar mı?Ağaçlar, yapraklar, rüzgar, hava, su, toprak...Ben kıpırdamadan kıpırdamıyor hiçbiri...Oysa ki, önce onlar harekete geçmeli.Beni beklerlerse çok geç olabilir...Çömeldiğim yerde ellerimi birbirine kavuşturmuşum.Gözlerim uzaklara dalmış...Ne beklediğimi bile bilmiyorum...Günlerce kar yağıyor üzerime...Gecenin ayazında rüzgar kamçı gibi yüzümde...Çatlamış, kızarmış, yol yol damarlanmış yüzümde...

Gözlerimin donmasına çok kızıyorum.Hiçbir ışık yok, hareket yok...Sabit bir noktada takılmış kalmış.Nereye bakıyor bilmiyorum...neden bakıyor bilmiyorum.Sanki kapansalar da karların içine uzansa bedenim daha iyi olacak gibi...Orada öyle yüzyıllardır çömelmiş bir halde oturmak...üzerinde eski giysilerle...açıkta ayazda kalmış bir yabancı gibi...

Tanımadığım, bilmediğim bir yabancı gibi...Hayatının her evresini durdurmuş gibi...dondurmuş gibi...Seslensem bile duyamayacak gibi...
Rüzgarın çok kuvvetli esmesi gerekiyor.Karlara, sonsuz şiddette yağmurların karışması gerekiyor...İçindeki kuşların uçup gitmesi gerekiyor...
...ve artık silkinip kalkması gerekiyor...Çok üşüyorum ruhum.