Büyü

Bir an o sandım. Gözlerinin içi güldü sanki. Bir şeyler söyledi... Anlamadım. Anlamak için uğraşmadım. Üç beş saniye belki de dakika saatler gibi geldi. Beynimin her köşesinde tekrar tekrar resmi geçit yaptı her sahne ayrı ayrı... Unuttuğum bir şey var mı diye telaşlandım.

Ayrı yönlere gittik sonra. Ne yaptı, ne yedi, nereye gitti bilmiyorum. Yazılacak kadar önemli mi onu da bilmiyorum. Mutlu oldum. Koşarak gittim akşam yemeğine. Aklımda o, yüzümde güzel bir tebessüm vardı. İki defa masanın yerini değiştirttim. Beğenmedim nedense... En sonunda bütün salonu görebildiğim bir masaya geçince rahat ettim. Bütün insanlar beni görsün istedim galiba. Yüzümdeki mutluluğu, gözlerimdeki pırıltıları görsünler istedim. Bütün masalara, insanların yüzlerine, kapıdan her giren, çıkana tekrar tekrar dikkatlice baktım.

Ne oldu bana anlayamadım. Bütün gece bülbüller gibi şakıdım. Arada bir yüzümde büyük bir mutlulukla uzaklara daldım. Tekrar tekrar güldüm nedensiz yere...
Yollarda uçarcasına yürüdüm. Eve gittiğimde şarkı söylüyordum. Herkese anlattım. Başka ne dedi, ne konuştunuz dediler... Bu kadar dedim. Sanki dünyanın en büyük sırrı bendeymişcesine...