Çok üzüldüm çok !

Bir 23 Nisanı ‘da geçirdi siyasetçiler pardon çocuklar!

Çok üzüldüm…

Törenlerde yavrucaklar büyüklerinin konuşmalarının bitmesini beklerken bir de sıcakla mücadele ediyorlardı.

Bir de siyasilerin gün boyu protokol de yaşadığı sert hava…

Resepsiyonda olanlar çocuk ruhundaki büyükler…

Dışarıda hayat mücadelesi verenler, çocuk esirgemede şiddete maruz kalanlar, yetiştirme yurdunda tecavüze uğrayanlar…

Onlar çocuk değil sanki!

Mustafa Kemal Atatürk;

Küçük beyler ve küçük hanımlar diye seslenirdi geleceğin büyüklerine

Biz büyüklerse…

Yazık!

Bir 23 Nisan böyle geçti.

Ulusal egemenlik ve çocuk bayramı…

Ne bırakacağız çocuklarımıza?

Hangi gelecek, hangi yeşil, hangi, hangi…

Biz büyükler Allah katında da kul katında da suçluyuz.

Ben vicdan mukayesesi içinde inanın uyuyamıyorum sade vatandaş kimliğimle.

Ya siyasi kimlikte olanlar?

Hangi görüşte olursa olsunlar; çocuklarına, torunlarına sıfır bir gelecek bırakmanın azabıyla uyuyabiliyorlar mı acaba?

Herhalde uyuyorlar ki!

Kelimelerin bittiği yer denir ya ben buna inanmıyorum. Kelimelerin oluşturduğu harfler var ya işte onlar en can alıcı nokta.

Tabi görmek isteyenlere değimli a canım!

Ben her zamanki gibi bu hafta sonunu vicdanen size huzur verecek bir şeyler yaparak geçirmeniz dileğiyle aranızdan ayrılıyorum.

Sevgi ve saygıyla kalın dostlar…