Çölüm

Kum:

Bir savana düşü ki papatya tarlasının özlemine girip ansızın beyazlıklarını sunuyorlardı coşkuyla... Bekleyen çocukluğum! Renklerin kırılma noktasında babaların gittiği yerde o alkım... Uyanan çocukluğum! Kum neyi saklar...

Yenilmiş ve uyarmıştır kendini susuzluğa çöl...Nesiller boyu cehenneme kuşbakışı bakıp yurdunu arayan o sular ki beklerken terler... Damlarda imgeler hazırlanır kurumaya... Bedevi zaferi taşımaz hiç bir yara, tanrı eşgali de çizemez kumlara, sınır dışı edilir isteksizce o rüzgar...

Kavimler kendi göçüne saflarında yenilip, ezberledikleri sürgününe yarenlik ederler mi? Dolaşırlar mı başakların baş ağrısıyla? Varoluşum kalksa diyorum yattığı yerden, kalksa kaktüsün göğsünden çözse bendini usulca bir yarayla... Yeraltı sularım neler sakladığını anlatsa aymaz ayazı bağladığım omuzlarımdan... Hangi uçurumun soyudur o cemre, hangi şıvgınları damlatır? Taşralı güz hazırlığıyla neyi döker tasalarıma ve hangi taşları soyar biriktirir tasavvufi salkımlar...

Vakit gelmiştir, kum döne döne kendini dener, doğurur ağrıyı yeniden...Çok eski bir adı taşıyan o masumiyetiyle yanaşır paslı inancın tarifine ve tahliline...Vakit gelmiştir...

Zaman neden ve nereye saklar kehanetini, kim çevirisini yapar çölün halini denize... Kimin yüzünde esmer yan varsa çöl o dur... Çöl o dur ki utanır ayrılıktan, gizini bırakır zamana vakit geçmiştir...

Çölüm

savana doğuracaksa

tutsağıyım ölümün...

Yalova/10.04.2002