Çöreklendi aşk

Umutlarım tükendiğinde, aşkım da tükenir. Ruhumu besleyen umutlarım, için için yanan gönlümü de besler, o kor ateşi canlı tutar. Aşk, sürekli beslenmesi gereken ateş gibidir. Sürekli içimi yakar ama ben gene de onu beslerim. Kandille çalışan makine gibiyim. Ateşim söndüğünde, canlılığım da sönüp gider. Hep istim üzerinde olmak durumundayım. İçimi yakan arzu ve duygular, hep yakıcı/ hep irrite edici olmalı. Eğer, sakinlik ve dinginlik çıkıp gelirse, aşk da pencerelerden uçup gider.

Hapsedilesi bir enerjidir aşk. Çok uzaklardan kokuları izleyerek gelip yüreğime çöreklendiğinde sevmiştim ben onu. Evet, dikenli çalı gibi içime batıyor/ içimi acıtıyor ama gene de aşırı bir bağımlılık yaratıyor diyordum kendime. Sanki bir kene tenime yapışmıştı, canımı öylesine acıtıyordu, ondan sıyrılmak istiyordum, ama söküp atamıyordum. Çünkü, bir şekilde tenimin de O'na ihtiyacı vardı. Tüm sıkıntı ve acılarıma karşın, onu söküp atmak ruhsal bir ölüm demekti.

Evet, hayatta güçlü ve metanetliydim. Genellikle kendime yeterdim. Keyifli ve doyumlu olmayı başarabiliyordum. Ama, birşeyler eksikti. Hani, bir yağlıboya tabloya bakarsınız da, "hımmm, çok güzel bir resim, lakin sanki biraz içinde heves eksik" dersiniz ya; İşte öylesine, bir bütünlüğün kaçınılamaz eksikliği sergilenir yalnızlığımızda. İçine o sihirli ruh üflenmemiştir. Sahnede şarkıcı şarkısını söyler gider, şarkılarına şevk ve arzuyu katmadan.

Çok uzaklardan gelir aşk ve ruhuma çöreklenir. Kontrastı arttırılmış bir televizyon gibiyimdir artık. Keyifleri ve tedirginlikleri doruklarda yaşarım. Kazandığım zaman çok kazanacak, kaybettiğim zaman çok kaybedeceğimdir. Kumarın makasını açmışımdır. Duygulanımlarım çok çok yoğunlaşmış, hassasiyetlerim de bir o kadar artmıştır. Televizyon ve elektriğin o kelimelere sığmaz büyülü aşkı sergilenmektedir artık. Her ikisi birbiri için yaratılmıştır sanki. Elektrik olmazsa televizyon işlemez, televizyon olmazsa elektrik işlevsiz kalırdı.

Çok uzaklardan uçup yüreğime yerleşti aşk. Onsuzluğu düşünemiyorum. Benliğim ve ruhum, yaşam enerjisinden vazgeçemez artık. Dünyanın cıvıl cıvıl renklerini keşfettikten sonra siyah- beyaz sisteme tekrar geçemem. Hayal dünyamda, yeni mucizevî bir boyutun keyfini çıkarıyorum. Bu boyutu kaybettiğimde can suyundan mahrum kalmış çiçek gibi, hayata küser/ solarım ben. İnan lütfen! Aşkta yarın vardır sevgilim.

Gürsel Selçuk