Delilik tohumu

”Prozak kullanmaya başlayacağım.” dedi. İyi değilmiş. Birilerine içini dökünce, dehşet görünüyormuş insanlara anlattıkları. Aslında durum o kadar da vahim değilmiş, ama insanlar intihar etmesinden korkuyormuş… ''Kısır döngü var. Dönem dönem aynı şeyleri hissediyorum.” dedi. ” Bizim içimize delilik tohumu ekmişler, yeri de çok sulak.” diye karşılık verdim, bir züğürt tesellisi. Başka birisi olmak nasıl bir duyguymuş, hep merak edermiş. Benim yerimde olsa kendini sayı sayarken bulurdu. 783…784… Sıkıntılı anlarda düşünceleri uzaklaştırma taktiği. 785… 786… İnsanları sevmiyormuş, çünkü insanlar mutlu o mutsuzmuş. Sanırım Halil Sezai üflemiş ruhuna: “Nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gülünecek şeyleri… ” Mutsuzsan başkarını sevmekte zorlanırsın, ortası yoktur ya çok seversin ya da hiç sevemezsin. Dua etmesini söyledim, huzur verir. Dini bütün bir ateist olduğunu söyledi. Prozak almalıymış, kendi teşhisini koymuş çoktan. “Dayanmak için ilaca ihtiyacım var, ama intihara sürükleyebiliyormuş.” dedi. Hep böyledir zaten, prospektuslerde yan etkileri kısmında yazar. Bulantı ilaçları bulantı yapar, uyku ilaçları uykusuzluk. “Niye biz normal değiliz? ” diye sordu. Alis Harikalar Diyarında da şöyle der : Maalesef sen delisin, çatlaksın, sıyırmışsın.. ama sana bir sır vereyim mi; iyi insanların çoğu öyledir.

“Ben iyi insan olmak istemiyorum, aptal olayım, mutlu olayım.”  Güldüm. Yemeğin altı yandı, halıya köz düştü, sınavı geçemedim diye üzüleceğime, oturur mevcut sıkıntılarıma ağlarım daha makbule geçer. En azından hak edilmiş helalinden bir mutsuzluğum olur. Bak dostum bu aralar saçmalamaya kadar varsa da sonu, kendim için birşeyler yapıyorum. Mesela buhranlı günlerin, derdin tasanın üstüne dans kursuna giderek göbek atıp bir kaç figürle de süsleyeyim istiyorum. Nasıl olsa bu gidişatın akıbeti belli değil, arka fonda ritmik bir şeyler çalsın diyorum.