Deneyebiliriz!

Sevmek, saymak, kıyamamak, kıramamak, iyiliğini, sağlığını, mutluluğunu istemek ve dilemek bütün sohbetlerin bağlayıcı, güzellik çağrışımlarının devamını sağlayıcı sözcükleriydi, insanların, şiirlerin, şarkıların, mektupların!

"Dostları özlemle kucaklamayı unutma!" dizesini almadılar  diyor Nihat Behram hapishane arkadaşına yazdığı  mektubunda,  yıllar öncesinden söylenmiş, benim de kayıtlarım arasındaki bu söze tekrar gözüm değdiğinde bu günlerin adımları atılmış o günlerden dedim. Bırakın kucaklaşabilmeyi dostlarla, bu günlerde  selamlaşamıyoruz aynı dilden  konu komşu, yakınlarımızla dahi bu günlerde, tokalaşamıyoruz güvenle  elimizi uzatıp kolumuzu alamamaktan korkarak, halbu ki daha çok geliştik, çağdaşlaştık, adını ve sayısını takip edebilmeye yetişemediğimiz teknolojik olanaklara ulaştık, beyinlerimizi bilemem de bedensel olarak çok hem de çok değiştik, geliştik, çoluk çocuk, keşke diyorum biraz geri kalıp birbirimizin halini sorabilseydik, düştüğü yerde tekmelenenlere bakıp geçmek yerine el verebilseydik, omuz verebilseydik okuyamayanlara, okutamayanlara da kayıp gitmeselerdi elimizden hiç bitmeyecek sandığımız sabun kalıpları gibi, gitmeyecek sandığımız değerlerimiz eriyip gitmeseydi elimizden,  evimizden (Yurdumuzdan)

Hayat devam ediyor ve hızla akıyor. Hiç bir yanlış yok düzeltilemyecek, hiç bir yol yok yeniden çıkılmayacak her şeye yeniden başlanabilir. Kayıplarımızı geri getiremesek bile, elimizde, evimizde olanlarla yeni yeni yollar, umuda yolculuklar  deneyebiliriz. Daha geç kalmadan...