Deniz, zaman, insan ve hayat

Sorgular dururdum ne zamandır,

deniz ile akrabalığını zamanın,

Buldum sonunda.

Yitirmiyor, yok etmiyor

Biriktiriyorlar aslında, içlerine atılanları.

Zaman zaman bozularak, bazen de arıtarak

göstermeseler de!

İnsan da öyle değil mi?

Ve hayat (ömürler)

Kıyılara vuruşları gibi degil midir zaten

dalgaların?

Engin bir sonsuzluktan gelir, kıyıyı ıslatarak

bir süreliğine

geri çekilmez miyiz hep aynı yere.

Nemdir kalan ardından

bir hoş seda!

Anımsayıp da anan

o ömrü yaşayanı,

son kişi de gittiğinde

o da buharlaşıp gider.

İ. Ersin Kabaoğlu,

21 Ocak 2016, Ankara

Not:

(1) Bu şiire esin kaynağı olan blog için bkz.http://blog.milliyet.com.tr/kuma-yazili-yasamlar/Blog/?BlogNo=519509

(2) Ayrıca bu vesile ile dünya misafirliğinin sona erişini üzüntü ile öğrendiğim Mustafa Koç'a ebedi sonsuzluk içindeki yolculuğunda ışıklar içinde yatmasını, kederli ailesine de başsağlığı ve sabır dilerim.