Deprem

Güzel yurdum, 

Depremlerle sarsıldı,

Geçmişin acıları yüreğimden çıkmıyor,

Neler neler yaşamıştı milletim,

Yeni sarsıntılarla

Tekrar kanıyor eski yaralarımız.

Bir türlü dinmiyor içimizdeki fırtınalar...

Varto depremini öğretmenlerimizden duyardık

Çok büyük deprem diye

Elazığ depremi de yamandı.

Sağ salim kurtulabilen öğrencimden dinledim.

Çocuk, dehşet içindeydi

Yaşananları anlatırken…

Çocukluğumda İstanbul’da da

Sık sık yaşardık depremi,

Ailece sokağa dökülürdük gece

Uykulu gözlerle

Sonra “Geçti.” Derlerdi,

Mışıl mışıl uyurduk

Çocukluk düşlerimizin yumuşak yastığında…

Adana, Ceyhan depremiyle

Yamandı yaşadıklarımız…

Can tatlı,

Depremden kaçmak isterken

Balkondan atlayanların

Alçılı ayakları, kolları çıkmaz aklımdan…

Evdeydim depreme yakalandığımda,

Kelime-i şahadet getirdim

Yapacağım hiçbir şey yoktu.

Helal süt emmiş neyse ki bizim müteahhit…

Şükür; kurtulduk, şanslıydık.

Deprem çantaları hazırladık,

Günlerce sokaklarda geceledik konu komşu,

Yuvalarımızdan korkar olduk,

Oysa en huzur bulduğumuz yerlerdi evlerimiz…

Ceyhan’da bir apartman enkazından

Bin bir eziyetle kurtulan

Hatice öğretmen

Yaşamaya direnen

Ancak gencecik kızını kaybeden

Kurtuluş ışığıydı,

Sevinçti üzüntülerin karanlığında…

Marmara depremiyle yıkıldık,

Yerle bir oldu binalar,

Hatta

Yerin yedi kat dibine göçtü

Koskoca hanlar, hamamlar…

İniltiler, haykırışlar, hıçkırıklar…

Aileler yıkıldı,

Çocuklar annesiz- babasız,

Anneler evlatsız kaldı.

Ağlaya ağlaya

Kurumuş gözpınarları ile

Yıkıntıların başında

Umutla bazen umutsuzlukla

Saatlerce süren bekleyişler…

Ceset torbaları sıra sıra,

Sahipsizlik;

Diz boyu açlık, sefalet, yokluk,

Kara bulutlar çöreklendi mutlu yuvalara…

Kızılay sardı yaraları,

Sıcak aş bulmanın sevinci,

Kayıpların dinmeyecek sancısıyla

Yaşama tutunduğu

Babasız, küçücük bir evlat eli,

Onu doyurmanın hazzı…

Asla kapanmayacak yaralarına

Bütün acılara rağmen

Hayatta olmanın verdiği buruk mutluluk…

Çadıra sığışan yaralı bedenler,

Kanamalı ruhlar…

Ne kadar şanssızmışsın canım ilçem,

Bitimsiz gözyaşları içindesin.

Simav depremi,

Kaçıncı kez yıkıldı bu kent,

Kaç kez onarıldı

Yeniden yıkılmak üzere…

İçimizi yaktı Van depremi,

Doğunun ayazında titreyen

Soğuğun bıçak gibi kestiği

Yalnız ve çaresiz

Yardım eli bekleyen

Korku dolu çocuk gözleri…

Ya ruhlarımızdaki zelzele

Tekrar yaşatma Rabbim bize,

Kullarını afetlerinle imtihan etme.

Güzel günler yaşat,

Cennet ülkeme!

HARİKA UFUK

ADANA

30 TEMMUZ 2013