Derin Bir Sessizlik

Derin bir sessizlik, ürküten insanı, insanları, toplumu. Korku filminin gerginliği değil. Battaniyenin altına girip, sevgilinin elini tutma isteği barındırmıyor bu sessizlik.
Sırtının ürpermesine sebeb olan bir yok olma hissiyatı. Ilık ılık bir şeyler akıyor içinden. Sırtın buz gibi. Kimse sana sus demiyor, ama susman gerektiğini anlıyorsun, içgüdüsel olarak.

 

Seçimlerden yeni çıktık. Kimi sokakta isyanının dile getirmek istedi,  kimi  sevincini, kimi maçlardaki gibi amigo eşliğinde bağırmak, kimi de sokakta silahla ateş etmek istedi.

 

Türk toplum yapısı olarak bizim siyasetten tam da  anladığımız bu. Evden çıkıp, oy vermeye giderken ki süre, bu süre içinde yaptığımız -evde düşüne taşına verdiğimiz- seçimlere uygun düşen konuşmalar. Yoksa hiç derdimiz değil, niye ekmeklerimiz güzel değil, niye tarım yapmıyoruz, benzin fiyatları niye  öyle, niye medeni bir şekilde -medeniyet derken batıyı göstermiyorum, toplumsal medeniyetten bahsediyorum- yaşamayı beceremiyoruz. Dünyada bunun bir çok örnekleri var. Sokağa çıksan, insanların yüzünde o belirsiz senaryoların binlercesini okuyorsun.

 

Herkes kendi istediğine göre yazıyor tarihi.. Ama tarih tek ve yazıldı zaten. Bir kaybeden ve bir kazanan var. Sonuçlar değişse, bile tarihin saati işliyor. Bu olanlar, insan belleğine ve toplumun hafızasına kazınıyor. Yine de derin bir sessizlik, sanki biraz sonra bir fırtına kopacak-mış-.

 

Siyasetin kirliliği belki sokaklardaki sessizliğin sebebi. Belki de belirsizlik.
Dünyanın en pahalı yakıtını kullanırken, soğanın kilosu yedi lira olmuşken,insan eşitsizliği gözle görülecek kadar farkedilirken, eğitim yerlerde sürünürken sanki bunlar hiç olmamış gibi DERİN BİR SESSİZLİKte olmamız normal değil mi.

 

Korku duymamız, istediğimiz gibi yaşayamanın verdiği sıkıntı.

 

Sevgilerimle Ayrık Otum.