Deymen benim gamlı yaslı gönlüme, ben bir selvi boylu yardan ayrıldım...

Bugün biraz daha yalnız hissediyorum kendimi. Aşk benden uzaklaştıkça bir garip oluyorum. Uyandığım ilk anda vuruyor yüzüme yalnızlığım, bir tokat gibi. “ARTIK HAYATINDA YOK” diyorum her sabah kendime. Önce bu gerçeği söyleyerek kalkıyorum yataktan. Sonra bir gün daha başlıyor, aynaya baktığım o ilk andan sonra. Aslında çok çaktırmamaya özen göstersem de bir yerden belli ediyorum yalnızlığımı ve hüznümü.

Beni görenler anlıyor hemen.

Bu benim kaderim sanırım. Tam “aşkı buldum, ne güzel” diye düşünmeye başlasam bitiyor hemen. Nazar değdiriyorum sanırım kendime. Her yaz olduğu gibi, bu sene de koskoca yaza yalnız giriyorum. Ben, benim bu halime alışmalıyım galiba. Bir Pelin klasiği oldu.

Ayrılık günlerim bir garip geçiyor. Alışmaya çalışıyorum dedim ya ama alışamıyorum işte. Mesela; dün gece çok güzeldi. Kendime yemek ısmarladım. Böyle denizin en kenarında bir masa da, kırmızı şarap eşliğinde, hem ağladım kaderime için için hem de güneşin batışını izledim. Dalgalar kıyıya çarptıkça, deniz kokusu masamı renklendirdi. Güneşin kızıllığı içimi aydınlattı. Aslında yemekte yalnız değildim. Kardeşim eşlik etti bana. Zaten hep en iyi dostum olmuştur benim. Beni, en çok anlayan o dur bu hayatta.

Şarabı hep çok sevmişimdir. Ama dün gece biraz daha fazla sevdim onu. Çünkü az da olsa acımı dindirmeyi başardı ancak etkisi geçince yine kâbusuma geri döndüm.

Neden bu kadar üzülüyorum diye soruyorum kendime. Bitmesi gerektiği için bitti ama insan yinede hemen alışamıyor bu yeni haline. Zaman istiyor alışmak.

Artık kendime daha çok vakit ayırıyorum. Bol bol yürüyorum mesela sabahları, akşamları. Ne kadar şanslıyım ki sahil tam karşımda, vuruyorum kendimi sahile hem yürüyorum hem düşünüyorum ve o en çok sorduğum soruyu kendime artık sormamaya çalışıyorum. “Mantığım” diyorum uyan artık. Sonra kalbimin sesini duyuyorum, “deymen benim gamlı yaslı gönlüme, ben bir selvi boylu yardan ayrıldım” diyor. Sonra anlıyorum ki; ben, bir aşkı yaşıyorum en derinlerimde. Acısını da çekiyorum, özlemini de duyuyorum. Yaşıyorum.

Ben, her şeye rağmen hissedebiliyorum.