Bitti...

Bu yazıyı yazmak benim için oldukça zor oldu.

Bir gün karşıma biri çıktı hem de hiç ummadığım bir zamanda hiç ummadığım bir yerde. Oysa kim bilebilir di ki iş görüşmesi için gittiğim firma da hayatımın aşkını bulacağımı.

Ben de bilememiştim ama kendimi kaptırmamak için de zor tutuyordum ta ki yemeğe çıktığımız ilk akşama kadar.

“Nasıl olabilir” diyordum kendi kendime. Hayallerimdeki fotoğrafı çizsem bu kadar benzemez. Her çizgisi yıllardır tanıdık, her kelimesi hayallerim olan kişi, işte orada, karşımda oturuyor.

Heyecanım, saçımın her teline kadar hissettiğim…

Avuçlarımın terlediği…

Her şeyi göze alabileceğim kişi…

Çok güzel başladı her şey. Öyle güzeldi ki; insanın hayallerini yaşaması kadar güzeli yokmuş, dedirtecek kadar güçlü ve kuvvetli.

Hatta benim için radikal bir karar olan, evlilik kararını bana verdirtecek kadar güçlü olan kişi…

Sevdiğim, aşkım…

Nasıl da gururlanmıştım babamın karşısına sevdiğim adamı çıkartırken. Göğsümü gere gere “bak baba, her adımından gurur duyacağın bir evladın daha oldu” diyecek kadar çok güvendiğim, sevdiğim adam…

Annemin “ ancak bu kadar yakışırdınız” diyerek sevdiği kişi…

Bize tanışmaya geldikleri gece ben heyecandan titrerken, beni sakinleştirmek için elinden geleni yapan, desteğim olan, beni yalnız bırakmayan, canım.

Kısa sürede hayatımın anlamı, her şeyi olan, tekrardan hissetmemi sağlayan, kalbimin olduğunu hatırlatan benim size anlatamayacağım binlerce manayı yüklediğim canım aşkım…

“O” ARTIK HAYATIM DA YOK…

Bize ne oldu hala anlayamadım. Ama biliyorum ki artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

Oysa büyük bir heyecanla evlilik kararımızı bu sayfadan aktarmıştım. Bu sefer de o sevincin tam zıttı duygularla yazıyorum satırlarımı.

Üzüntümü anlatmam mümkün değil.

Bildiğim tek şey;

BİTTİ.