Dilsiz uşak

Hayat ne güzel bir okul ki, her gün bildiklerine bir yenisini ekleme şansın var.

Eğer biraz da hevesin varsa öğrenmeye, öğrenecek her şey çıkıveriyor önüne.

Sabah saatlerinde yepyeni bir eşya adı öğrendim.

Hiç bilmediğim, daha önce duymadığım bir eşya adı.

Kendisini tanıyorum ama adını sadece “askılık” olarak biliyorum.

Meğer daha farklıymış.

Dilsiz uşak deniliyormuş montlarımızı, çantalarımızı astığımız şu resimde gördüğünüz askılığa.

Önce bilmediğim için biraz utandım ama sonra bunca zamandır her yerde askılık olarak duymama bağladım.

Sonra eden böyle bir isim verilmiş olabilir? Diye geçti aklımdan.

Sanırım mont, pardesü vs. eşyaların yükünü çektiği için.

Konuşmadan sürekli ayakta durduğu için.

Ve sadece işini yapmak amaçlı bütün gün hizmet verdiği için.

Aklımdan muziplik geçmedi desem yalan olur.

Baktım diğer oda da duran şu dilsiz uşağa ve gerçekten sessizliği beni büyüledi.

Boş konuşmaktansa dilsiz olması tercihim oluverdi birden.

Etrafımız o kadar gereksiz konuşan insanlarla dolup taşıyor ki, dilsiz uşağın saygınlığı gözümde büyüyüverdi.

Bazen eşyalara olan hayranlığım bu yüzden artar.

Bakarım nelere tanık olurlar ama susarlar.

Her evin eşyası farklı anılar, yaşanmışlıklar saklar.

Hepsi dilsiz uşak taklit i yapar, bilir ve susar.

Çevremizde sırf konuşmak olsun diye konuşan, boş muhabbeti sohbet sanan insanlardan çok daha üstündür eşyalar.

Böyle işte.

Ben sevdim ismini.

Sadece işiyle ilgilenen, sessiz sedasız ama asil bir uşak kendileri.