Dip not...

Değersiz hissetmeli belki de bazen insan...

Hissetmeli ki anlamalı şu koskoca dünyada bir toz tanesi olduğunu...

Muhtaç olduğunu, yalnız Rabbine sığınabileceğini...

O değil midir ki sadece ondan çare arayalım diye en büyük dertleri üstümüze yıkan?

Bu yüzden emin değil miyiz hepimiz zor günlerin geçeceğinden, bize kaldırabileceğimiz kadarını yüklediğinden?

Kalem bile duraklıyor artık yazdıklarımı kağıtla paylaşırken...

O bile yorgun...

Aynı cümleleri tekrarlamaktan belki de. Ya da aslında aynı dertle boğuşup durmaktan senelerce...

Ne gözyaşlarım dökülüyor yanağıma,

Ne de sözlerim kalemden kağıda...

Sonra bir el tutuyor beni tam düşecekken, işte o zaman biliyorum ki ben iyi biriyim.

Ve diyorum ki ; "onlar hatalıymış aslında ben doğru yerdeyim..."

Dipnotlar belki de yerin en dibine kadar alçalanlara sesleniştir, düştüğüm yerden kalkarken bakıyorum ki ben yeryüzündeymişim...

Her şey yolunda aslında. Ama bir şey var ki geçmiyor. Tam geçti sanıyorsun bir daha plak başa sarıyor.

Hepsini baştan yaşıyorsun. Seni onca seven insan varken sen bir anda dünyanın en değersizi hissediyorsun.

Anlatamıyorsun ya o da bunu kullanıyor. Susuyorsun, haklıyım sanıyor...

Geçecek elbet...

"Üzülme! Üzülebiliyorsan bir kalbin var demektir. Kalpsizler üzül(e)mezler ki. Ne mutlu sana ki, üzülebiliyorsun. Dokunan var demek ki kalbine. Ya dokunulmasaydı kalbine. Ya hüznün gönül toprağını karmasına izin verilmeseydi. Demek ki gözden çıkarılmadın. Demek ki sen hâlâ bir umut tarlasısın."

Diyor ve teselli buluyorum...