Dip

Yaşarken soluk alabildiğimiz bu dünyada, lastik top gibi yere vurulan ve sonradan avuçlara alınan hayatlar, yukarılardan veya ortalardan dibe düşmüş bir çok insan var.

Sevgisizlikler, kötülükler, yanlışlıklar, yalanlar, aldatmalar ve zorlayarak istemeden yapılan her şey sonunda bizi dibe doğru götürmez mi?

Tüm güzellikler, tüm mutluluklar, sıcacık ve hayat veren sevgiler yavaş yavaş kaybolmaya başlayıp soluklaşıyorsa dibe düşüşümüz başlıyor demektir.
Düşüş hepimizde farklıdır. Çünkü hiç birimiz birbirimize benzemeyiz. Farklı kişilikler, farklı düşünceler, farklı istekler ve farklı hayallerimiz vardır.
Ama dip hepimiz için tek ortak noktadır.

Dibi gördüğümüzde artık yukarı daha çabuk çıkacağımıza inanmalıyız.
Bu, dibi görenler için çok kolay olacaktır. Çünkü dibe varışın her aşaması düşerken yaşanmıştır.

Bir kez daha aynı şeyleri yaşamamak için, düşerken gördüklerimiz yukarı çıkarken bize yol gösterecek sevdiklerimizi ve sevmediklerimizi, kötüyü veya iyiyi, doğruyu veya yanlışı çok kolay ayırt edebilmemizi sağlayacaktır.

Zaten bütün bunları yaşayarak görmedik mi?

Dibi gördüysek sevinmeliyiz. Çünkü yukarıya daha çabuk çıkacağımız kesindir ve bu çıkış düşüşümüzden daha hızlı olacaktır.

İnişler kolay çıkışlar daima zordur ama yere çarpan topun yukarıya sıçraması gibi, düşüşten sonrasında kalkmak ve doğrulmak daha çabuk ve kolaydır.

Dip; sona varılan bir yer ve sonun kendisi değil, hayata sarılmak için yeni bir başlangıç ve daha olgun olarak doğabileceğimiz bir yerdir.

Tülin KARAMAN