Diyarbakır, Dersim, Uludere

Hayat bütün hızıyla devam eder. Birileri eksilmiştir.

Gidenler en çok yakınlarının hayatında boşluk yaratır.

Öyle bir boşluktur ki bu, bazen acıklı bir türküde, bazen bir şiir mısrasında, bazen sararmış eski bir fotoğrafta ararlar sevdiklerini.

Onlarda hayatın akışına kapılı gider ama gidenler en çok yakınlarını derbeder eder.

Gencecik fidanlar, gencecik çocuklar… Kürt ya da Türk ne fark eder?

Onlar habersiz çıktıkları yollardan, dört kol üzerinde dönerler.

Uzun zamandır okuyup takip ediyorum. Uludere bu güne dek olanlardan en tazesi.

Gazetelerde köşe yazarları üzüntülerini dile getiriyor. Birçoğu gidip bizzat bu acıya ortak olmuş.

Hem yazıyor, yazarken de belli ki gözünde canlanan sahneler bir kez daha ağlatıyor.

Geçmişten günümüze gelen bir yara Kürt- Türk ayrımı. Kiminle konuşsak herkes barış istiyor.

Uygulamada bir eksiklik mi var, amacına uygun önlemler mi alınamıyor tam olarak saptayamadan, gönüllerden geçen duygu hep ortak oluyor, BARIŞ.

Yazık ki bunca insanın ortak isteği olan barışı beklerken, kaybedilen yeni canlar tokat gibi iniyor yüzümüze.

Diyarbakır, Dersim, Uludere… Suç, ceza ve işkence.

Tarihte kalsın istediklerimiz bugün yaşananlarla geleceğe hala kanlı izler götürmekte.

Birkaç tanesi Kürtlerin hakkını savunma adı altında saptırmalarla sonucu daha kötüye taşımak isterken, bir çoğu da yaşananlardan en ağır yarayı alarak yaşamaya devam ediyor.

Görmezden gelinemeyecek kadar çok can yanıyor. Tartışmalar yeni boyutlara taşınıyor her seferinde.

Ne fark edecek ki, gidenler gitti işte.

Ardından gözü yaşlı anaları kaldı, yetim çocukları ağladı, sevdiği kızlar yara aldı.

Bir tarih kaldı akıllarda, birde olaya dair görüntüleri ekranlarda.

Sonuç yine değişmedi, suçlu veya suçsuz gidenler gitti.