Dokunma Kadın!

Zaman ve mekan arasında sadece bir "An" olarak kalan nefessizliğin bende yarattığı O kısa süreli kalp durmaları arasında sıkışan kanların "Kirli " kısmı sızıyor beynime...

Kirli kana maruz kalan düşlerim zamansız bir "algıya" rengini veriyor.

Bir "şey" olan ve gittikçe "başkalaşan " bambaşka bir şey bu!

işte bu "şey" Duman altı bir gecenin içinde, yanlızlık merkezinde "benli" bir hayatın "şizofreni" çığlıklarını salgılanıyor...

Salgılananlara gelen "günahkar" göz yaşları ve kutsal bir tutku kimliksiz bir "Kadına"

Sen Kadın!

Dokunma duvarımdaki çatlaklarda besledeğim yüzyıllık düşlerime,

ve yatağımın altımda sakladığım günahkar gözyaşlara...

Çünkü ruhunu ayırır bedeninden, derini kanatır
Odamda bir başına
/
Kaybolursun...