Dolgun Bir Memenin Çatlak Meme Başı

Tam bir sene önce yazmışım. İtiraf ediyorum. Kesinlikle unuttuğum değil ama yerinde duruyor mu diye baktığım yazılardan biri de değildi “Yüzümüze Kapanan Kapılar”. Milliyet Blog ana sayfada yeni yazılan bloglara bakarken, alt bölümdeki “Geçen Yıl Bugün” köşesinde gördüm onu.

Tıkladım vakit kaybetmeden. Hatırlamak istedim yazdıklarımı yeniden. Ve hemen girişe koyuverdiğim şu cümlelerimle çarpıldım, bir yıl öncesinden çok daha fazla:

“Kaybetmeyen insan yoktur herhalde, dünya üzerinde. Önce, dolgun bir memenin çatlak meme başını kaybederek başlar kaybetme yolculuğumuz. Dünyanın havasını solumaya başladığımız gün ağzımıza aldığımız gıda pınarımızı, bir bakmışız kaybetmişizdir. Sütten keser anamız bizi.

Sonra ardı ardına kaybetmeye devam ederiz işte. Oyuncaklarımız, boya kalemlerimiz, yalancı memelerimiz, ışıklı çıngırağımız sırasıyla kaybolur çıkar gider hayatımızdan. Göz yakmayan şampuanımız ve fileli banyo küvetimizi arar dururuz mesela ayakta banyo yapmaya başladığımız zaman. Bazen de yitenlerin yerine yenilerini koyarız. Koyabiliyorsak tabi…"

Eminim sizin de olmuştur. Böylesine geleceğe yazmış olduğunuz yazılar. Nasıl da adrese teslim gider değil mi? Bu benimkisi tam da öyle olmuş işte. Adresime teslim.

Yazımın tamamını okumak için aşağıdaki başlığa tıklayabilirsiniz Sevgili Dostlar. Kesme kristalden mamül cam toplarınıza, aman ha, dikkatle bakınız. Plastik toplarınız mı? Satın anasını gitsin be…

Yüzümüze Kapanan Kapılar