Dönerci Orhan ve çocuklar

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nda çocukların sevinci ve mutluluğu bayramı daha da 

anlamlı kılıyor. Bayram giysileri içinde onları tören alanlarında şiir okurken, şarkılar marşlar 

söylerken izlemek bizleri duygulandırdığı gibi çok eskilere götürmekte ve zamanımızdaki bayramları 

anımsatmaktadır. 

 

Sahi bizim bayramlarımız günümüzdeki kutlamalardan farklı mıydı? Neleri hatırlıyor, 

hatırlıyabiliyoruz? İmkanlarımız ölçüsünde çekilmiş bir kaç siyah-beyaz fotoğrafımız varsa var 

albümlerde, orda burda. Çocuklarımız bize göre daha şanslı sayılır. Ana-baba olup çoluk çocuğa 

karışınca, onlara armağan edilen bu bayramın anısı olarak bir çok fotoğraf, kamera görüntüleri v.b. 

bırakıyoruz. Ne mutlu onlara...

 

Atamızın çocuklarımıza armağan ettiği bu bayramı, bayram günü akşamı TV'lerde bir kez daha 

izleyeceğiz tıpkı geçtiğimiz yıllarda olduğu gibi. Başta cumhurbaşkanı, başbakan, vali, askeri ve sivil bir çok yöneticinin koltuğuna oturan çocuklarımızı medya bize izlettirecek.

 

Bu bayramda çocuklar neler bekler, beklentileri nedir, ne isterler? Hepsinin arzu ve istekleri 

farklı farklıdır, elbette.

 

Ne alaka diyeceksiniz? Başlık dönerle ilgili, yazdıklarım 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı konulu düşüncelerim... Evet ne alaka?

 

Çalışma hayatıma 1973 yılında, şimdilerde (satıldıktan sonra herhalde) otele dönüştürülecek kentin 

büyük bir banka şubesinde başladım. Gümrük olarak bilinen bu yer İzmir'in ticari merkezi sayılırdı. 

Merkez bankası, resmi ve özel bankaların merkez şubeleri, iş hanları, resmi kurum ve kuruluşlar hep 

bu bölgedeydi. Öğle yemeği sonrası bir kaç el tavla oynamaya bile fırsatınız olabilirdi. Ne İzmir ne de ülkemiz fast food dediğimiz yeme-içmeye henüz yakalanmamıştı. Çevredeki lokantalar, 

ızgara ve kebap salonları öğle saatlerinde tıka basa dolu olurdu. Keyfimize göre karnımızı ya yemek 

çeşitleri, ya ızgara kebap ya gevrek-peynir-çay üçlüsü ile doyururduk. Ya da...

 

Ya da bir çoğumuzun yaptığı gibi hem ekonomik , hem doyurucu, hem de lezzetli bir ekmek arası döner ile geçiştirirdik. Ancak zamanla bu alışkanlık oldu, ekmek arası döner ilk sırada yer almaya başladı. O yıllarda Dönerci Orhan'la, Orhan Rahmanoğlu ile tanışmıştım. Halitziya Bulvarındaki (şimdilerde bir banka şubesi yer almaktadır) salaş, barakamsı mekanında tattığım o lezzeti unutamam. Orhan bey bir kaç yıl önce aramızdan ebediyete intikal etti. Mekanı cennet olsun. Günümüzde üçüncü kuşak bu lezzetin sunumunu başarıyla üstlenmiş ve ilk günkü gibi hizmet vermeye devam ediyor.

 

Yıllar önce...Bir bayram günü, 23 Nisan'da... Çocuklarımla beraber Dönerci Orhan'a gittik. Ekmek 

arası dönerlerimiz aldık. Ödeme yaparken çocuklarımın dönerlerinin parasını almadı.

 

"23 Nisan'da öğrencilere döner ücretsiz, armağanımız"

 

70'li yılların ortalarından günümüze değin, aralıksız  her 23 Nisan'da İzmir'in hemen hemen her 

semtindeki okulların öğrencileri, öğretmenleri ile birlikte Dönerci Orhan'ın Halitziya bulvarındaki 

restoranında kuyruğa giriyor. Çocukların mutluluğunu gözlerinden okuyabilirsiniz. 

 

Dönerci Orhan'ı size anlatmam zor, bir çok arkadaşımı, eş, dost ve konuklarımı bu lezzetle 

tanıştırdım.

 

İzmir'e yolunuz düşerse, veya hala burayı keşfetmediyseniz...  

 

http://www.donerciorhan.com/index.html

 

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı, başta tüm çocuklarımıza, hepimize kutlu olsun.