Donuk bakışların

Donuk bakışlarıyla esir almış gözlerini
Yakalanmış durgunluk denen düşmanına
Güneşi batmış, ayının önünü bulutlar kaplamış
Bitmiş bir günün aysız gecesi gibi karşımda

Karanlık ötesi bir zifir var gözükmeyen yüzünde
Gözlerinin ışığıda kapanmış, belkide sönmüş
Ellerim uzanmıyor bulunduğum yerden
Olduğu yerde yok gibi duruyor sanki ölmüş

Bırakmış herşeyi gibi karışık bir ruh hali
Çözülmeyecek bir problem gibi elimdekiler
Bakışlarım ve hislerimin yetersizliği
En had safhada belli ediyorlar kendilerini

Sana yetememek, gelememek, tutamamak ellerinden
Girememek o gizemli iç dünyana kapısında yatıpta
Ellerimdeyken en güçlü silahlarım, kahraman olmak varken
Kendime döndürdüm her silahımın namlusunu uzaklarında