Dost Değildi...

Oysa dost değildi… 

Gönlümüzün ufuk çizgisinden,  

Ömrümüzün fireli açıklarına düşen,  

Hülyalı bakışlar. 

Biz öyle sandık. 

Yanıldık. 

... 

/ Yanılmak acıtıcıydı… 

Yanılmış olmayı istemek kadar! / 

... 

Öğrendik. 

Hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını… 

/Görmenin öğrenmek olmadığını öğrendiğimiz kadar! / 

Biz, yaşam denilen meskûn mahalin,  

Kuzey yakasına aşr’edilmiş, güneş yüzlü 

İhtiyaç fazlası çocuklarıydık… 

... 

Öldük. 

Öldüğümüzün farkında bile değildik. 

/ Yaşıyoruz sanıyorduk! / 

Öldük. 

Don kavruğu hayallerimizden yontup,  

Aklımıza kazıdığımız güneşimizle birlikte… 

Bir katrelik ışık dahi k/atmadan toprağımıza. 

Öğren(t)ilmiş kaderimiz. 

Hasretimizle gömün bizi. 

Dua istemez. 

El/veda.