Dostlar toparlar yüreğin kırıklarını

Hayatımdan gideli çok uzun süre oldu ama ben hala o günkü gibi seviyorum.

Eski Türk filmleri gibi başlamıştı ama Türk filmlerinin mutlu sonu nasip olmadı. Biz kavuşamadık, çünkü gitti. Gitmesini istemedim, kal dedim bu sefer gururumu ayaklar altına alıp. Belki küçüldüm, belki boynumu büktüm ona olan sevgim karşısında, ama gitti…

Beni teselli etmeye çalıştılar. Bana uygun değilmiş, beni taşıyamazmış, farklı zevkleri varmış, elimden geleni yapmışım, ilişkiler tek taraflı özveriyle yürümezmiş. Ne fark eder ben iş ortağımı buldum demedim ki, ben sadece sevdim. Tüm farklılıklarıyla, değiştirmeden, bu haliyle sevdim. İnansaydı gitmezdi sevgime, ama gitti.

Artık onu beklediğim cam kenarında bir çiçekliğim var hem de ben yaptım. Menekşelerim çok sevdiler hatırasıyla dolu o yeri, çiçek açtılar. Onunla birlikte dinlemeye başladığım parçalar ezberimde artık. Ondan kalan hiçbir şeyi atamadım. Atsam ne fark eder ki , bakışları, sesi, o güzel gülümsemesi hala yüreğimde saklı. Ben onu düşünmeden bir dakika bile geçirmedim ki, hatıralarını atsam ne fark eder…

Çok uzun zaman oldu. Çok olaylar geçti başımdan. Neler yaşandı, bu zaman içinde anlatmalıyım teker teker her şeyi her zamanki heyecanımla.

Sanki kelimeler hapsolmuş yüreğime. Konuşmak istiyorum ama konuşamıyorum, anlatmak istiyorum ama anlatamıyorum. Yazamıyorum, her akşam bilgisayarın başına oturuyorum ve belki diyorum, belki yazarımda rahatlarım, tekrar hayata döner ve tekrar gülümserim.

Bunca zaman sonra ilk defa nefes almamı sağlayan, darmadağın olmuş yüreğimin parçalarını toparlayan dostlarıma teşekkürler. Bu nefes sizin sayenizde...