Hayat! Geri ver aldıklarını...

Hayat, sana sesleniyorum, hatta sana haykırıyorum!!!

Geri ver aldıklarını, bunca yıldır benden çaldıklarını. Bu kadar acımasız olma, beni savunmasız, güvensiz ve de umutsuz bırakma. Ver bana, benden çaldıklarını.

Kırılmamış kalbimi ver bana geri, bu kadar hüzünlü bakmasın gözlerim, kırıkları batmasın her nefes alışımda, canım bu kadar acımasın. Ver bana kalbimi geri...

Güven duygumu ver, dostlara, arkadaşlara, akrabalara ve kendime olan güvenimi geri ver bana. Bu kadar şüpheci, bu kadar korku dolu olması yaşamım. Korumakla geçmesin hayatım kendimi.

Geri ver bana yarınlara ait tüm hayallerimi, umutlarımı, rüyalarımı. Geri ver ki adım atabileyim, yarınlara güzel olacakmış gibi gülümseyebileyim.

Kahkahalarımı da istiyorum. Tüm şen kahkahalarımı istiyorum, yüreğimden gelen, kim ne der diye umursanmadan atılan kahkahalarımı ver bana geri.

Cesaretimi ver bana. Bu kadar ürkek olmasın adımlarım, bu kadar tedirgin olmasın haykırışlarım, bu kadar sessiz olmasın çığlıklarım. Geri ver...

Senin kadar hesapsız, senin kadar bencil ve acımasız değilim. Gençleşmek değil talep ettiğim, çocukluğum değil sahip olmak istediğim. Sadece geri ver bana benden çaldıklarını...

Sevmediğim ve bundan sonrasını izlemeye değmez diye düşündüğüm bir film değilsin ki, ortasında ben sıkıldım deyip de terk edeyim sinema salonunu.

Bırak kalsın saçımdaki beyaz teller, bırak kalsın, mimik diye kendimi kandırdığım yaşanmışlıkların çizgileri yüzümde ama kalbimden çaldıklarını ver bana geri.

Ver bana geri, gücüm kalmadı...