Dostluk destanı… (Ruhu satılık dosta!)

Bir dostluk destanıydı satır satır dizilen… Emekle, gözyaşıyla, sevgiyle şekillenen! Düşte yaşardı destan emekçisi, düşte yaşadığını bilmeden… Sevmekti tek amacı, sınır nedir düşünmeden! Can yoluna baş koymaktı, korku nedir hissetmeden… Hazıra konansa bihaberdi, bu destanın bedelinden!

Bir dostluk destanıydı, canla başla yeşertilen… Lakin anlayan çok azdı bu dostluğun değerinden! Sayfaları gittikçe sararırdı destanın, yalancılar elinden. Bencillikle parçalandı destan, bu son muydu hak edilen?.. Dayanamadı kahpeliğe; lime lime oldu, hıyanetin nedenini bilmeden!

Bir dostluk destanıydı, şimdi yerde sürüklenen… Tekmelendikçe, nafile medet umdu sevgisiz yüreklerden! Bir umut, arandı Vefa’yı, asla var olmadığını düşünmeden… Aşk da yitip gitmişti, insanlık can çekişirken! Bir dostluk destanı tarih olurken, geçilmiyordu ortalık sahtelikten…

Anibal Güleroğlu